Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Παρασκήνια του έρωτα" της Κατερίνας Ανδρικοπούλου

Η Σαπφώ γράφει για τον έρωτα;
«πάλι πάλι ο έρωτας` ο έρωτας με παιδεύει
και πώς να τον παλέψω Ατθίδα μου` που
αυτός με τα φαρμάκια και τις γλύκες του
μου κόβει τα ήπατα το τέρας!
κι εσύ πάει με βαρέθηκες`
κάνεις φτερά το ξέρω για την Ανδρομέδα
ποια `ναι λοιπόν αυτή που σε ξετρέλανε
η χωριάτα που μήτε
καν πώς να κρατήσει το φουστάνι της πάνω
από τον αστράγαλο δεν ξέρει;»

ΥΓ: Ρώτησαν κάποτε έναν γέροντα: «Τι είναι πιο σημαντικό; Να αγαπάς ή να σε αγαπάνε;»
Και ο γέροντας απάντησε: «Τι είναι πιο σημαντικό σε ένα πουλί; Η αριστερή του φτερούγα ή η δεξιά;» Εσύ, έχεις και τις δύο φτερούγες;

Τα παρασκήνια του έρωτα είναι ένα βιβλίο από εκείνα τα μικρά πού Θα ερωτευτείς γιατί μέσα τους θα βρεις κομμάτια σου.

Είναι από εκείνα τα βιβλιαράκια που θα σε κάνουν  να γελάσεις διαβάζοντας τη δικιά σου ρουτίνα με μία άλλη οπτική μάτια.

Κακά τα ψέματα μέσα από αυτές τις μικρές ιστορίες όλοι έχουμε ζήσει και το δικό μας παρασκήνιο του έρωτα.

Γέλασα, έκλαψα, ταυτίστηκα μα πάνω από όλα σκέφτηκα πόσα λάθη μπορώ να έχω κάνει στο δικό μου έρωτα με κείνη την ρουτίνα την έχουμε κάνει πια φίλη μας.

Πόσα δεν έζησα και εγώ μαζί με τους ήρωες;

Πριν από αυτούς και μετά από αυτούς;

Πως αποσπάσματα δεν με έκαναν να κάνω εικόνες στα μάτια μου τις δικές μου μικρές ιστορίες της καθημερινότητας;

Εκείνο το:   " Πάχυνες" η εκείνο το ροχαλητό που  πράγματι ακούγεται σαν τα τρένα στο Σταθμό Λαρίσης...
Αχ πόσο ταυτίστηκα με αυτό το ροχαλητό.
Πόσες φορές δεν έχω πετάξει μαξιλάρια πάνω στο σύντροφό μου;
Και κάτι κλωτσιές. Τα θυμάμαι  με αυτό τα βιβλίο και γελάω, εγώ γιατί εκείνος ακόμα μάλλον πονάει.

Και από την άλλη πόσα  ακόμα σκέφτηκα;
Σκέψεις που ήταν λάθος.
Πράξεις που δεν πέρασαν από το μυαλό μου πριν τις πράξω.
σκέφτομαι τώρα ότι ίσως κάποιες φορές να ήμουνα εγώ το κίνητρο για ένα τσακωμό στη σχέση μου με το σύντροφό μου ή ακόμα και στις σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου.

Η συγγραφέας με σαρκαστικό τρόπο διακωμωδεί τις ζωές μας.

Με μία μικρή χροιά ειρωνείας μας δίνει ένα βιβλίο που περιγράφει αν μη τι άλλο εμάς.
Τις ζωές μας, καταστάσεις που έχουμε βιώσει σε αντίστοιχες σκηνές στην ζωή μας.

Το πιο σημαντικό όμως σε αυτό το μικρό βιβλίο με τις μικρές ιστορίες είναι ότι  αφήνει να περαστεί και ένα μήνυμα.
Εκείνο που με έναν  όμορφο τρόπο ίσως και λίγο ειρωνικό, (χωρίς αυτό να γίνεται με άσχημο τρόπο )  στα σημεία της κορύφωσης σε κάνει να σκεφτείς: μήπως δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για όλα;

Μήπως είσαι και εσύ ο υπαίτιος που έχεις χάσει τον εαυτό σου;
Μήπως εσύ ο ίδιος επέλεξες τα βήματα για τη ζωή σου;
Άλλωστε ποιος σε καθοδήγησε για τα όνειρα και τις πράξεις σου;
Μήπως, αυτός ο κυκεώνας που εσύ βλέπεις μπροστά σου είναι η κατάληξη των δικών σου σκέψεων και πράξεων;
Άλλωστε η αφετηρία της ζωής μας είναι δικό μας δημιούργημα.
Αν "σπάσουν τα γυαλιά" κατά τη διάρκεια της ζωής μας σε πολλές καταστάσεις δεν φταίνε πάντα οι άλλοι.
Αν λοξοδρομήσουν  τα όνειρά μας λόγω άλλων υποχρεώσεων η περιστάσεων γιατί πάντα ρίχνουμε το ανάθεμα στους γύρω μας;

Εμείς - Εγώ..

Μήπως έχουμε ξεχάσει ότι το παιχνίδι δεν παίζεται μόνο με αντιπάλους.
Στο παιχνίδι είμαστε και εμείς κυρίαρχο πιόνι.
Οι δικές μας κινήσεις, σκέψεις και πράξεις είναι αυτές που θα καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα.

Συνηθίζουμε να βγάζουμε τον εαυτό μας απέξω όταν όλα πάνε στραβά.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι εγώ δεν έφταιξα  ποτέ.
Γιατί άραγε;

Μήπως γιατί  κάποιες φορές δεν είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;
Μήπως Γιατί εκείνο το " συγνώμη έφταιξα ή συγγνώμη ήμουν λάθος" είναι τόσο βαρύ φορτίο που δεν μπορούμε ούτε καν να το ψελλίσουμε; Όχι μόνο στους άλλους αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό;

Τα παρασκήνια του έρωτα έχει και εκείνη τη χροιά διδακτικού βιβλίου.
Είναι ένα βιβλίο όπως και να το δεις σε κάνει να αναλογιστείς  πολλά πράγματα.
Μα πάνω από όλα σε βάζει απέναντι με τον εαυτό σου.

Θα γελάσεις πολύ.
Θα ταυτιστείς ακόμα περισσότερο.
Θα σκεφτείς και θα  αναλογιστείς τις πράξεις σου.
Μα πάνω από όλα θα περάσει όμορφα μαζί του.

Άλλωστε και με τον εαυτό μας περνάμε όμορφα στις δύσκολες στιγμές μας.
Ως τελικά μήπως για τη μοναξιά μας δεν φταίμε μόνο εμείς;
Για εκείνες τις δύσκολες μέρες που δεν θέλουμε να βλέπουμε άνθρωπο;
Μήπως να κάνουμε ένα βήμα πίσω εμείς ; Ένα βήμα  πιο μεγάλο, ένα βήμα που θα μας φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια της ευτυχία μας;
Και ίσως μετά από αυτό το βήμα να μπορείς να χορέψεις ξανά τη ζωή.
Να χορέψεις εκείνο το τραγούδι που ξέχασες πόσο πολύ αγαπάς.

Με εκείνον τον εραστή που έγινε αόρατο πουλί στην καθημερινότητά σου.
Να ξανά ερωτευτείς από τη αρχή.
Την ζωή.
Τις στιγμές που τις είχες δεδομένες
Και εκείνες τις παθιασμένες στιγμές που χάθηκαν στις δεδομένες έννοιες τους.