Κριτική - Άποψη από Χ.Κουρουπάκη για το βιβλίο "Είχε λιακάδα σήμερα" του Γιάννη Φιλιππίδη

Το μυθιστόρημα με φόντο την εποχή του 50-70, μια εποχή με τα δικά της ήθη και χαρακτηριστικά, που περίμενε με ελπίδα ένα καλύτερο αύριο τόσο σε κοινωνικό όσο και πολιτικό επίπεδο.

Δύο  γυναίκες , σε διαφορετικές εποχές η κάθε μια, προσπαθούν να βρουν την ευτυχία και να χαράξουν μόνες τους την ζωή τους μακριά από το περιβάλλον της μικρής τους πόλης και το κυριότερο μακριά από την πατριαρχική εξουσία και την ενδοοικογενειακή βία.

Η Ισμήνη και η Πέρσα , που αν και δεν γνωρίζονται ακόμη , η μοίρα που της φέρνει κοντά, μόλις συναντιούνται, συνδέονται μεταξύ τους, φτιάχνοντας έναν άρρηκτο δεσμό. Η μια φέρνει χαρά στην ζωή της άλλης, και η δεύτερη γίνεται η ασπίδα της , μια δεύτερη μάνα έτοιμη να την προστατέψει από όλους.

Αυτό που τις ενώνει είναι η ομορφιά της ψυχής τους, το ανυπότακτο πνεύμα ελευθερίας, η δύναμη και η επιμονή για μια ζωή ολοκληρωτικής ευτυχίας.

Η Πέρσα με την άμετρη αγάπη της φροντίζει την Ισμήνη, και την κάνει να νιώθει μαζί της οικειότητα, ασφάλεια, σταθερότητα. Να νιώσει έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της στην ζωή, στην αγάπη ,στον έρωτα.

Δυο γυναίκες που οι ζωές τους ταυτίζονται μέσα από ίδιες ή σχεδόν κοινές  εμπειρίες.

….. Η ζωή είναι μια όμορφη λιακάδα, που οφείλεις να την ζεις ανεφέλωτη….

Μια ιστορία για τον ήλιο  που υπάρχει  μέσα στην καρδιά και την ψυχή μας.

Ένα βιβλίο ύμνος στην ζωή, και στην δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.

Τόσο τρυφερό, ζεστό, γεμάτο όνειρα  που αντλείς από αυτό δύναμη για την ζωή, γεμάτο αισιοδοξία και ένα τέλος γλυκόπικρο.

Ο Γιάννης Φιλιππίδης με την γραφή του με οδήγησε  μέσα από ένα μονοπάτι που ένιωθα και εγώ την συναισθηματική φόρτιση των χαρακτήρων του , που με τον τρόπο τους, την στάση τους απέναντι στην ζωή ο καθένας αφήνει την προσωπική του σφραγίδα, σε μια εποχή που οι άνθρωποι αρέσκονταν να βάζουν ταμπέλες στους άλλους.

Το Έχει λιακάδα σήμερα είναι ένα αισιόδοξο βιβλίο, που χτυπά την πόρτα της σκέψης μας, δίνοντας μας να κατανοήσουμε εκείνα τα μικρά σοβαρά τίποτα, που ποτέ δεν κοιτάξαμε κατάματα για να κατανοήσουμε πόσο ευτυχισμένους μπορούν να μας κάνουν διαλέγοντας πάντα τα δύσβατα μονοπάτια για να βρούμε μια λιακάδα στη ευτυχία.