Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσουμπα για το βιβλίο "Το δάσος της μνήμης" του Σαμ Λόιντ

Τα παραμύθια λένε αλήθεια ή κρύβουν τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Μια φράση, που μου έλεγε η γιαγιά μου, όταν ήμουν παιδί.
Διαβάζοντας το Δάσος της μνήμης, ένιωσα ότι η φράση αυτή για πρώτη φορά έχει αντίκτυπο.

Το δάσος της μνήμης, είναι ένα βιβλίο, που έχει τα πάντα.
Είναι ένα παραμύθι, πού μέσα του κρύβει, τις πιο τρομακτικές, σαγηνευτικά διεστραμμένες αλήθειες.

Είναι ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα, που οι λάτρεις του είδους σίγουρα θα το αγαπήσουν.

🏿Αγωνία.

🏿 Φόβος.

🏿Διαστροφή.

🏿 Σκοτεινούς ήρωες.

🏿 Μάγισσες και δέντρα, που έχουν φωνή.

Και φυσικά, τρελές αποκαλύψεις, που σε καθηλώνουν.

Ο Σαμ Λόιντ, έρχεται αποφασισμένος να αφήσει το στίγμα του, με ένα δυνατό, αριστοτεχνικά ντεμπούτο, που η πλοκή & η ιστορία του, που ξεδιπλώνεται σε κάθε σελίδα, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τα πάντα γύρω σου, χάνονται και βιώνεις τις εικόνες και την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος στο πετσί σου.

Όλοι έχουμε διαβάσει την ιστορία του Χάνσελ και της Γκρέτελ. Είσαι όμως έτοιμος να δεις την ιστορία αλλιώς;

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου σε βάζει άμεσα στην ιστορία του βιβλίου.
Σκοτεινό δάσος, θόρυβοι, που σε τρομάζουν, δέντρα, που λαχταρούν να σου μιλήσουν και μυστικά, που φοβάσαι και να τα ψελλίσεις.

Μία εξαφάνιση.
Μία διαφορετική εξαφάνιση.
Μία εξαφάνιση, που θα σε συγκλονίσει και θα σε καθηλώσει στις σελίδες του βιβλίου.

✔️ Πλοκή:
Συνήθως, τα βιβλία, που έχουν ως κεντρικό άξονα την εξαφάνιση ενός παιδιού, δεν έχουν να σου δώσουν κάτι διαφορετικό για, να σε κρατήσουν.
Τα περισσότερα, περιστρέφονται γύρω από τα ίδια κίνητρα, έχουν πάνω κάτω τις ίδιες εξελίξεις με τη μόνη διαφορά τα πρόσωπα, τα τοπία, τα μέρη όπου εξελίσσονται καθώς και η διαφορετική γραφή.

Εδώ όμως το παιχνίδι παίζεται αλλιώς.

Η εξαφάνιση είναι η αρχή, αλλά όχι το μέσο για το ταξίδι στα άδυτα του δάσους.
Στα βαθιά, μαύρα, σκοτεινά, διεστραμμένα και επικίνδυνα μονοπάτια αυτής της ιστορίας.

Ο συγγραφέας, με ένα πανέξυπνο, και ευφυέστατο τρόπο, σου προσφέρει μία εξιστόρηση γεγονότων που σε ακινητοποιεί απο κάθε άλλη ενέργεια κρατώντας σε δέσμιο στο βιβλίο του.

Μία παρτίδα σκάκι ξεκινάει, όμως ποιος θα κερδίσει και ποιος θα σώσει τη βασίλισσα;

✔️ Δράση:
Ξεκινώντας το βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι δε σε κάνει να αισθάνεσαι ότι θα σου δώσει πολλά, αυτό όμως αλλάζει.
Όχι κάπου στη μέση, ούτε λίγες σελίδες, πριν το τέλος, μετά τις 30 σελίδες αλλάζει.
Ριζική αλλαγή, που σε αφήνει άφωνο.

✔️ Η ιστορία και οι ήρωες:

Η Ελίζα, ο Ελαιτζα και οι άλλοι.

Δύο παιδιά.
Δύο παίχτες σε μια επικίνδυνη παρτίδα σκάκι.

Τίποτε δεν είναι όπως φαντάζει.

Η Ελίζα είναι ένα κορίτσι, που το απήγαγαν
Ένα κορίτσι που αγαπά το σκάκι.
Ένα κορίτσι μαχητής.
Ένα κορίτσι, που παρά τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης της με έναν ευφυή τρόπο κατορθωνει να μη χάσει τον εαυτό τής.

Από την άλλη ο Ελαιτζα είναι ένα περίεργο παιδί.
Θύτης η θύμα;
Στην αρχή φαίνεται ότι είναι ένας άνθρωπος,  που κινεί και αυτός τα δικά του νήματα στην αρπαγή της Ελιζας αλλά δεν είναι μόνος.

Όμως..

Δεν είναι αυτός, που δείχνει.
Δεν είναι αληθινός.
Δεν υπάρχει και όμως υπάρχει..!

Αγαπάει τα μνημοδεντρα  του αλλά ούτε αυτά  στέκονται ικανά να τον βοηθήσουν να μην ξεχνά.
Από επιλογή ή από συγκυρίες;

✔️ κι Αγωνία:
Το συναίσθημα αυτό, δε λείπει στιγμή από το βιβλίο.
Μπορεί σε καποιες σκηνές και κεφάλαια να είναι σε πιο ήπια μορφή, αλλά στις κορυφώσεις της πλοκής δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.
Χάνεσαι στις λέξεις, στην ατμόσφαιρα, που δημιουργει  στο πέρασμα τής.
Στις 100 τελευταίες σελίδες είναι τόσο έντονη η αγωνία, που αισθάνθηκα ότι χάνω παλμούς από την καρδιά μου.
Μέχρι και την τελευταία σελίδα.
Μέχρι και την τελευταία λέξη.
Είναι εκεί.
Γρήγορη και τρομακτική που σου δημιουργεί έντονα τον φόβο της κλειστοφοβίας.

✔️ Ανατροπές:
Αν είσαι αναγνώστης, που σου αρέσουν οι πολλές, δυνατές, σοκαριστικές ανατροπές, ανατροπές,  που αλλάζουν ριζικά την πλοκή του βιβλίου, το δάσος της μνήμης είναι το βιβλίο σου.

Οι ανατροπές ξεκινούν μετά τις 50 πρώτες σελίδες.

Φαντάσου, να περιπλανιέται σε σε ένα  σκοτεινό, ξένο για σένα δάσος &  εκεί, που φυσά ήρεμα ο άνεμος, και υπάρχει μία αρμονία  της φύσης γύρω σου, ξαφνικά όλα να σκοτεινιάζουν.

Ακόμα και τα ζώα δεν κάνουν τον παραμικρό ήχο.
Να νιώθεις ότι κάτι σε ακολουθεί μοχθηρά, ύπουλα με άγνωστες σ` σένα προθέσεις, αλλά ξέρεις ότι η ζωή σου είναι σε κίνδυνο.
Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα των ανθρώπων στο μυθιστόρημα αυτό.

Δεν είναι ανατροπές,  που περιμένεις.
Κάθε άλλο.
Είναι άνατροπες, διεστραμμένα όμορφες.
Ανατροπές, που σου ξεσκίζουν τα σωθικά.
Ανατροπές, που είμαι σίγουρη ότι θα γυρίσεις το βιβλίο αρκετές σελίδες  πίσω για,  να καταλάβεις τι ακριβώς έχασες.

Όχι, δεν έχασες τίποτα.
Απλώς ο συγγραφέας παίζει αριστοτεχνικά, έξυπνα με το μυαλό σου.

Κάπου 80 σελίδες πριν το τέλος, εκεί που,  πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει και τα πάντα έχουν πάρει τον δρόμο τους, έρχεται μία ανατροπή, που σου αλλάζει τα πάντα.
Ό,τι σκέφτηκες, ότι συνειρμούς έκανες, κι αν ίσως, ίσως λέω κάπου κουράστηκες, ο συγγραφέας είναι εδώ για σένα.
Χαμόγελα χαιρέκακα, βλέποντας σε να διατρέχεις τις σελίδες σαν τρελός.

✔️ Γραφή:

Η γραφή είναι εύκολοδιαβαστη.
Όμως, σε πολλές σκηνές του βιβλίου έχει έναν τρόπο οι λέξεις και ο τρόπος, που συγχρονίζονται μεταξύ τους να σου δημιουργούν το συναίσθημα του φόβου, και της κλειστοφοβίας.

Από το βιβλίο δε λείπουν οι κοινωνικές προεκτάσεις.
Πιστεύω ότι δε θα μπορούσαν να λείπουν από το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.
Καθώς αυτές καθορίζουν τις τελευταίες εξελίξεις του.

Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς.
Οι ψυχικές αρρώστιες.
Οι φόβοι για τη μοναξιά.
Και ο πόλεμος για την επιβίωση.
Είναι κάποιες από τις πιο σημαντικές, που αναφέρονται στο βιβλίο.

Όλες δένουν άρτια μεταξύ τους.
Όλες φέρνουν στην επιφάνεια ένα δυνατό ψυχολογικό, με χροιά κοινωνικού,  ψυχολογικό θρίλερ.

Το μυαλό.
Το μυαλό του ανθρώπου παίζει περίεργα παιχνίδια.
Μπορεί να σβήσει αναμνήσεις αλλά τα συναισθήματα δύσκολα τα διαγράφει.
Γιατί την πραγματικότητα οι άνθρωποι ζουν με τα συναισθήματα.
Αυτά καθορίζουν τις πράξεις μας και την ψυχή μας.

Δεν είναι εύκολο να κάνεις το ρουά ματ στη ζωή.
Δεν είναι δύσκολο να μάθεις σκάκι.
Όμως θέλει αρκετή προσπάθεια, αν όχι να νικήσεις, να πάρεις τα σωστά μαθήματα γνώσης.
Με τον καιρό το μαθαίνεις.
Το πιο σημαντικό είναι όμως να δεχτεί την πρόκληση ο αντίπαλος.
Αν όχι το παιχνίδι έχει χαθεί.

Το τέλος του βιβλίου είναι σπαρακτικό.
Δεν είναι ένα τέλος με ανατροπή.
Είναι ένα γλυκόπικρο τέλος.
Είναι ένα τέλος στη βία της ψυχής.
Είναι το τέλος της αρχής.
Με ολέθριες συνέπειες αλλά αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό στην ανθρωπιά.
Όχι στην αλληλεγγύη, αλλά σε εκείνο, που κάποιοι άνθρωποι ίσως να μην κατορθώσουν να πράξουν ποτέ στη ζωή τους.
Σπαρακτικό, ανθρώπινο, και συγκινητικό.

Ο Σαμ Λόιντ ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη με το δάσος της μνήμης.
Περιμένω πολλά περισσότερα στο επόμενο βιβλίο.
Αναμφισβήτητα είναι ένας συγγραφέας, που ήρθε για, να αφήσει το αποτύπωμά του στους αναγνώστες.!

Θα περιμένω το νέο του βιβλίο με αγωνία.

Αν θέλετε να παρακολουθήσατε μία έξυπνη, βίαιη, σοκαριστικά διεστραμμένη παρτίδα σκάκι, το δάσος της μνήμης σας περιμένει.
Μόνο να ξέρετε δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από τη σαγήνη του.