Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Τζιβαέρι μου" της Μαίρης Πίσια

 Το βιβλίο αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρον πρωτίστως από το εξώφυλλο.

Με τράβηξε από την πρώτη στιγμή, που το είδα να διαφημίζεται. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα προτιμώ να μη διαβάζω Έλληνες συγγραφείς, καθώς τα θέματα, που ασχολούνται δεν προσεγγίζουν τα δικά μου γούστα. Όμως ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ανοίγοντας το βιβλίο, αντίκρισα, το εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφέας και μόνο από αυτή τη μία σελίδα ήξερα ότι το βιβλίο θα το αγαπήσω. το εισαγωγικό σημείωμα είναι τελείως διαφορετικό από όλα όσα έχουμε συναντήσει στα περισσότερα βιβλία. Η τελευταία παράγραφος του εισαγωγικού σημειώματος, με έπεισε ότι το βιβλίο αυτό δε θα περάσει απαρατήρητο ούτε από εμένα ούτε από άλλους αναγνώστες. Το θέμα του βιβλίου δεν είναι μία πρωτότυπη ιστορία, αντιθέτως είναι μία ιστορία, που έχουμε συναντήσει σε πολύ πιο κλασικά βιβλία, όχι σε βιβλία νέας εποχής, αλλά σε βιβλία, που έχουν αφήσει εποχή. Θυμίζει εκείνες τις παλιές ιστορίες πού πλέον τους θεωρούμε θρύλους, και θα τις ακούσεις πια μόνο σε χωριά, από τα χείλη παππούδων, και εγκαταλελειμμένων κτιρίων. Νοσταλγικές και παράλληλα σκοτεινές Στο μυθιστόρημα αυτό εντύπωση μου προκάλεσε η γραφή. Πιστεύω ότι σε αυτή την ιστορία δε θα ταίριαζε κανένα άλλο είδος γραφής Η γραφή, λοιπόν είναι ένα πρίσμα λυρικότητας, αισθαντική & έντονη αλλά ακόμη και στα πιο ήπια σημεία της αφήγησης έχει τη δύναμη να σε καθηλώνει. Καθώς διάβασα το βιβλίο, ένιωθα ότι άκουγα την ιστορία από έναν παραμυθά. Από εκείνους τους παραμυθάδες που δε αφηγούνται όμορφες ιστορίες. Εκείνος τους παραμυθάδες πού θα βρεις στα σοκάκια νησιών, ή σε μικρά πεζούλια χωριών, που θα σου μιλήσουν για ανθρώπους, μαυροντυμενους πού όμως πάντα έχουν ένα χαμόγελο στα χείλη. Για εκείνους τους ανθρώπους πού όσο και αν τους βασάνισε η ζωή, το χαμόγελο θα ήταν πάντα ζωγραφισμένο στα μάτια στα μάτια τους. Στους ανθρώπους, που έγιναν θρύλοι, τους ανθρώπους, που έγιναν πηγή ελπίδας. Στο οικογενειακό δράμα. Είναι ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που κανένας ήρωας δεν παίζει το ρόλο του "κομπάρσου". Ο κάθε ένας υποδιεται έναν ρόλο ζωής παίζοντας το μικρό Θεό είτε ενός συναισθήματος είτε μιας αξίας ή τιμωρίας. Το μυθιστόρημα είναι πολυπρόσωπο. Το τζιβαέρι μου, είναι ένα μυθιστόρημα, που κινείται σε πολλές κατηγορίες λογοτεχνίας. Έχει αρκετά στοιχεία αστυνομικής, κοινωνικής, αλλά περισσότερο κλίνει στο δράμα. Στο οικογενειακό δράμα. Εχει στοιχεία αισθηματικου, κοινωνικού, με αρκετά φιλοσοφικά στοιχεία. Είναι η εξιστόρηση μιας οικογένειας, που το μήνυμα που θέλει να περάσει η συγγραφέας είναι η δύναμη της αγάπης. Της αγάπης, που χάθηκε. Ο καθένας από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας δίνει μια άλλη έκβαση της αγάπης Της Δαμασησκηνης, που αντιπροσωπεύει την μητρική αγάπη. Την αγάπη, που σπάει κάθε εμπόδιο. Την αγάπη χωρίς όριο. Την αγάπη, που κάνει λάθη αλλά είναι απλά από αγάπη. Φυσική και δυνατή. Του Αργύρη. Που, παίζει τον ρόλο της παντοτινής αγάπης. Εκείνης, που δε σβήνει με τις απώλειες αλλά δυναμώνει. Της Μαρίας. Της αγάπης, που ελπίζει με όλη της την ανάγκη να βρει απαγκιο. Του Νικόλα. Την αγάπη, που πονά και ματώνει Τη μοναχική και την καταστροφική. Την αγάπη, που δεν πλάθεται απλώς υπάρχει αλλά είναι αόρατη. Του Γρηγόρη. Την αγάπη, που έχει την υπομονή. Και στο τέλος πάντα ανταμείβεται. Η αγάπη, λοιπόν. Και θα δανειστώ ένα κομμάτι από το βιβλίο, που με αγγίξε πολύ: " Όχι,όχι η αγάπη. Είναι άλλο πράμα η αγάπη. Ο έρωτας είναι αδυναμία που μπορεί να σε κάνει γίγαντα, θεριό, νεράιδα. Η αγάπη είναι από μόνη της δύναμη που σου δίνει έναν καθρέφτη για να κοιταχτεις, να γελάσεις ή να ντραπεις, μωρέ και να γίνεις καλύτερος. Το τζιβαέρι μου είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία,που διάβασα τα τελευταία χρόνια από Έλληνα συγγραφέα. Είναι κάτι διαφορετικό, που αν και σαν ιδέα υπάρχει, έχει εξαλειφθεί από την ελληνική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια και για αυτό το κάνει διαφορετικό. Για μένα η συγγραφέας αξίζει τον χρόνο και τον χώρο μας στη βιβλιοθήκη και στις επιλογές μας ως αναγνώσμα. Ένα αστέρι γεννιέται και δεν είναι απλά μια δήλωση είναι κάτι που πιστεύω. Αν η αρχή είναι το Τζιβαέρι μου τότε εκτός ότι έχει ανεβάσει το πήχη πολύ ψηλά περιμένω τα καλύτερα από αυτή την δημιουργό. Δώστε της μία ευκαιρία γιατί πίστευω ότι ήρθε για να μείνει.!