Κριτική - Άποψη από Χ. Κουρουπάκη για το βιβλίο "Ο Χορός Των Τρελών Γυναικών" της Βικτώριας Μας

Ο ρόλος και η θέση της γυναίκας στη κοινωνία ή στο άσυλο, «με ένα μεγάλο ερωτηματικό» μπαίνει στο μικροσκόπιο, μέσα από το μυθιστόρημα της Βικτώριας Μας, «Ο χορός των τρελών γυναικών».  Το αδύναμο φύλο για την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, μεταφέρεται πίσω από την κλειστή πόρτα του Σαλπετιέρ, όταν δεν συμβαδίζει με τα πιστεύω και τα πρέπει της εποχής.  Γίνεται ταμπού και αποκτά είτε ένθερμους υποστηρικτές, είτε πολέμιους απέναντι στην γυναικεία ελευθερία και αυτονομία.  Είναι το ξεκίνημα για την επανάσταση που θα ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια.  Η αρχή για την ανατροπή του ρόλου της γυναίκας, που από αδύναμο φύλο, θα γίνει σύμβολο δύναμης και δημιουργίας.

 

Μία ιστορία για τις γυναίκες που βρέθηκαν απέναντι σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, στο Παρίσι του 19^ου αιώνα.  Σε μία εποχή που η ελεύθερη σκέψη, η αγάπη για μόρφωση, η υπαρξιακή αναζήτηση και η επαφή με το μεταφυσικό, κρίνονται από το σύνολο ως αιρετικές ή φρενοβλαβείς.

Γυναίκες στο περιθώριο, θύματα της ιδιαιτερότητας τους, ή κάποιου χαρίσματος που τις κάνει διαφορετικές, καταλήγουν από την ίδια την οικογένεια και την κοινωνία ως «πειραματόζωα» σε κάποιο άσυλο.

…«Σαν να μην αρκούσαν οι διανοητικές τροχοπέδες, έπρεπε να τους βάλουν και φυσικούς περιορισμούς. Θα έλεγε κανείς πως για να τους βάλουν τέτοιους φραγμούς, οι άντρες μάλλον  φοβούνταν τις γυναίκες παρά τις υποτιμούσαν.»

Ένα μυθιστόρημα που η πλοκή του, σκιαγραφεί άψογα τον χαρακτήρα των ηρώων του. Η συγγραφέας θίγει με περίτεχνο τρόπο, την ψυχοσύνθεση των γυναικών, που βρίσκονται έγκλειστες σε ένα ίδρυμα της εποχής, πολλές φορές χωρίς κάποιο προφανή λόγο, απλά και μόνο γιατί είναι διαφορετικές…

Η συγγραφέας μέσα από το βιβλίο της εξιστορεί ζωές γυναικών , τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους. Λόγους και αιτίες που τις οδήγησαν μέχρι την πόρτα του ασύλου. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με γλαφυρή γραφή, περιγράφει τις δύσκολες στιγμές των τροφίμων, στο άσυλο.

Κεντρική ηρωίδα η Ευγενία, ένα ανήσυχο πνεύμα που έχει το χάρισμα της ενόρασης.  Η κοινωνία που ζει την κατατάσσει στους φρενοβλαβείς. Οδηγείται στο νοσοκομείο της Σαλπετιέρ και από εκεί στην αφάνεια.

Δίνει αγώνα να βγει από το άσυλο, με σωστή ή λάθος επιλογή συμμάχων, για να αποδείξει πως μπορεί να ζήσει χωρίς να επηρεάζει με τις απόψεις της, την κοινωνία του Παρισιού.

Μέσα στους τοίχους του Σαλπετιέρ τριγυρνούν οι ψυχές… των γυναικών που δεν χωράνε στην κοινωνία του Παρισιού…  Άρρωστες, επιληπτικές,  φτωχές, ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το Παρίσι, περνάει  το κατώφλι του Σαλπετιέρ.

Ψυχές για παρακολούθηση από ειδικούς γιατρούς, με σκοπό την επανένταξη τους στην κοινωνία ως υγιείς πλέον, με τα πρότυπα της τότε εποχής.

Μια φορά το χρόνο, στην μεσοσαρακοστή, ο γνωστός σε όλους χορός των γυναικών του Σαλπετιέρ, γίνεται το κοινωνικό γεγονός.

Όλοι μπορούν να διασκεδάσουν, απολαμβάνοντας το θέαμα των «τρελών γυναικών». Διασκέδαση για αυτούς και λόγος για συζήτηση.  Μια κοινωνία, που το διαφορετικό επιλέγει να το αγνοεί, να το στιγματίζει.

 Οι ίδιες ανυπομονούν και περιμένουν την ημέρα αυτή με λαχτάρα. Ένα βλέμμα γλυκό, ένα χάδι, λίγη αγάπη, μια βοήθεια…

Η Βικτώρια Μας, με  το μυθιστόρημα της μας οδηγεί σε ένα μονοπάτι μιας άλλης εποχής για την γυναίκα, δύσκολης που δεν κατανοεί τις ανάγκες της, τις ιδιαιτερότητες ή δυνατότητες της.  Μας μεταφέρει μέσα από τα λόγια τους στη θέση τους, για να κατανοήσουμε ίσως και να συμπαθήσουμε τις ηρωίδες της ιστορίας.

Η ψυχολογία των γυναικών εκείνη την εποχή, μέσα σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, που τις θέλει «συσκευές» απόλαυσης και τεκνοποίησης και ο αγώνας τους για την ελευθερία και την ισότητα των φύλων, που τον 19^ο αιώνα είναι απαγορευτική, είναι το ταξίδι αυτού του βιβλίου. 

Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα, γεμάτο πόνο, αλλά και ελπίδα για την πορεία της γυναίκας στο χρόνο.