Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς" του Fredrik Backman

 Κάθε φορά, που κρατώ στα χέρια μου βιβλίο του Fredrik Backman, αισθάνομαι ότι κρατώ ένα μυστικό ημερολόγιο, και ανοίγοντας το Θα διαβάσω μικρά μυστικά του συγγραφέα.

Κάθε βιβλίο του για μένα είναι και μία έκπληξη.!

Το συγκεκριμένο όμως είναι ένα μικρό δώρο. Όχι μόνο για τους αναγνώστες αλλά για την ανθρωπότητα.

Σε αυτό το βιβλίο ο Fredrik Backman μας πάει ένα ταξίδι στο μυαλό.

Στο μυαλό ενός ανθρώπου, ενός ήρωα.

Στην πραγματικότητα όμως μας πάει ταξίδι στο μέλλον, στο παρόν και στο παρελθόν μας.

Ο συγγραφέας γίνεται το ιπτάμενο μαγικό χαλί μας, γίνεται ο οδηγητής μας στον λαβύρινθο των αναμνήσεων μας.

Τον απασχολεί περισσότερο να μας δείξει μία άλλη πλευρά των αναμνήσεων και των στιγμών, που μας πόνεσαν, που άλλαξαν τα όμορφα κομμάτια του εαυτού μας, και με το χαλί ως μέσο & με τις λέξεις του εισιτήριο μας δείχνει μία άλλη οπτική τους.

Και οι βοηθοί του τα σύννεφα διώχνουν τα άσχημα συναισθήματα και μπορούμε ξανά να κοιτάξουμε αυτές τις στιγμές με άλλα μάτια αυτά της ψυχής.

Το ερώτημα, που προκύπτει μέσα από αυτό το μικρό βιβλίο είναι το εξής:

Η ζωή μας είναι μαθηματικά οι απλές λέξεις;

Και ο ίδιος ο συγγραφέας, καθώς τελειώνεις το βιβλίο σου δίνει την απάντηση.

Η ζωή είναι και λέξεις και μαθηματικά.

Οι λέξεις είναι η πηγή και τα μαθηματικά είναι το νερό.

Και αυτά τα δύο είναι η γνώση, που μας εξελίσσουν.

Αν και όχι πάντα.

Πρέπει να πιστέψεις στη μαγεία τους. 

Τα μαθηματικά είναι ο υπολογισμός των πιθανοτήτων και οι λέξεις είναι η μαγεία της πιθανότητας κάπως έτσι άλλωστε δεν είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις;

Οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές ακόμα και οι σχέσεις, που έχουν μία μαγική αντιπαράθεση. ️

Το νέο βιβλίο του Fredrik Backman είναι μία οφθαλμαπάτη των αισθήσεων.

Μία οφθαλμαπάτη του χρόνου και των στιγμών.

Στο συγκεκριμένο μικρό βιβλίο οι ήρωες είναι τέσσερις, αυτό, που χάνεται είναι ο χρόνος.

Ο Νουα, ο γλυκός αλλά γκρινιάρης παππούς. Ο Τεντ και η οφθαλμαπάτη της ζωής.

Τα συναισθήματα. ️

Η αγάπη, ο έρωτας, ο φόβος, η απώλεια και η ζωή.

Τα συναισθήματα είναι οι μαριονέτες, που κουνούν τα χείλη τους αλλά είναι και η αδρεναλίνη, που ρέει στο σώμα και στο μυαλό τους.

Σε αυτό το βιβλίο ο Fredrik Backman εστιάζει στο μυαλό, στις αναμνήσεις και στη δύναμη του μυαλού.

Και, καθώς το διαβάζεις και φτάνεις στο τέλος κατανοείς ότι ποτέ δε θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε απόλυτα το μυαλό μας ή το μυαλό ενός οποιουδήποτε ανθρώπου.

Παίζει τόσα παιχνίδια άλλωστε.

Και εκεί, που πιστεύεις ότι όλα είναι χαμένα και έρχεται το τέλος πάντα κάτι αλλάζει.

Ο συγγραφέας έχει αφιερώσει το βιβλίο του αυτή τη φορά, σε αυτόν, που θυμάται έναν άνθρωπο, που ξεχνάει.

άλλωστε το βιβλίο του μιλάει για τα γηρατειά και τις ακατανόητες ασθένειες του εγκεφάλου και τις δύσκολες στιγμές που ζούμε όταν πρέπει να αποχαιρετήσουμε κάποιον άνθρωπο μας, 

Περισσότερο όμως θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο, που σε μαθαίνει να ζεις.

Δυσκολεύομαι πάντα να τελειώσω ένα βιβλίο του συγγραφέα.

Δεν μπορώ να το πάρω και να το βάλω στη βιβλιοθήκη στη θέση του.

Αυτή η κίνηση με πονά

Ίσως είναι λίγο οξύμωρο αυτό, που λέω ή ακόμη ακουστεί χαζό και όμως είναι αλήθεια.

Ίσως φταίει το γεγονός ότι κάθε φορά, που τελείωνε ένα βιβλίο του νιώθω ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου κολλά ξανά πίσω στο σώμα μου.

Εκείνο το κομμάτι, που άλλαξε, και όχι προς το καλύτερο.

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας έχει έναν τρόπο να μου το φέρουν πίσω Όχι αρτιμελές αλλά διαφορετικό κρατώντας ελάχιστα από την παλαιότητα του.

Ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να σε αλλάζει.

Σου φέρνει ξανά ένα γεγονός στην επιφάνεια, που ήδη έχεις ζήσει, αλλά σου δίνει μία άλλη γεύση του πιο γλυκιά.

Παραμυθένια και αληθινή.

Την πλάθει με κομματάκια σοκολάτας, αλλά η σοκολάτα έχει πικρή γεύση, και η σαντιγί, που προσθέτει έχει αλάτι.

Γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι τέλειο.

Υπάρχει και η άδικη και σκληρή πλευρά των πραγμάτων, τα συναισθήματα είναι εκείνα, που αλλάζουν τα γεγονότα της ζωής.

Τα μαθηματικά και οι λέξεις φέρνουν μία ισορροπία.

Ακόμα αν μερικές φορές λοξοδρομεις από τη ζωή σου, πάντα θα υπάρχει ένα μπαλόνι να σε περιμένει κάπου για, να σου δείξει το δρόμο.

Και τα αντίο.

Υπάρχουν εκείνα, που κατάφερες να ζήσεις αλλά και εκείνα, που δεν βίωσες ποτέ.

Και εκείνα, που δεν κατάφερες ποτέ είναι αυτά, που σε στοιχειώνουν περισσότερο.

Υπάρχει ένα μικρό απόσπασμα στο βιβλίο, που λέει:

" Σχεδόν όλοι οι ενήλικες μετανιώνουν για έναν αποχαιρετισμό που δεν έζησαν ποτέ και πολλοί θα ήθελαν να ζήσουν. Και θα ήθελαν να γυρίσουν στο παρελθόν για να ζήσουν ένα σωστό αποχαιρετισμό

Και μπορεί κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι να γίνεται όλο και πιο μακρύς, αλλά να θυμάστε ότι ο δρόμος για την αγάπη και για τη ζωή και ακόμα για τα χαμόγελα και τις χαμένες αγκαλιές δεν είναι μακρύς είναι ένα γέλιο μακριά μας.