Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Ζωή σε καραντίνα" του Γιάννη Αδελιανάκη

 

Καραντίνα μια λέξη χιλιάδες εικόνες με συναισθήματα. 

Τα τελευταία δύο χρόνια η ζωή μας έχει αλλάξει και έχει προσαρμοστεί σε καταστάσεις που κανείς δεν πίστευε ότι θα ζήσουμε.

Η ζωή μας άλλαξε φυρδην μιγδην.

Μπήκαμε σε ένα διαφορετικό συναισθηματικό κόσμο και βιώσαμε ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας.

Μάσκες, αντισηπτικά, γάντια, χλωρίνες, χαρτί υγείας και επιδρομή στα σούπερ μάρκετ χωρίς να αφήνουμε τίποτα στο πέρασμα μας, φοβούμενοι για τον επικείμενο πόλεμο που νομίζαμε πως έρχεται.

Όμως.!

Ζήσαμε και μια άλλη πλευρά. Την θετική, με το χαμόγελο, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη. Αισθανθήκαμε το νόημα της αγάπης και της αλληλοβοήθειας πιο έντονα.  Το γέλιο και το χαμόγελο μας ήταν πηγαίο γιατί ζούσαμε τις στιγμές στο έπακρο επειδή δεν γνωρίζαμε τι μας ξημερώνει..!

Και υπήρχε και ο πόνος.

Ο πόνος για τόσες ψυχές που χάθηκαν από τον Ιό. 

Ο θυμός για την ανευθυνότητα που υπήρχε γύρω μας. Αν και εξαλείφθηκε αρκετά γρήγορα, αφού οι ψυχές που έφυγαν μίλησαν στην ψυχή μας.

Ναι μια λέξη χιλιάδες εικόνες και συναισθήματα.!

Ζωή σε καραντίνα, λοιπόν.!

Ο συγγραφέας Ιωάννης Αδελιανακης στο δεύτερο βιβλίο του, μας παρουσιάζει ένα μικρό χιουμοριστικό, ρεαλιστικό βιβλίο με κεντρικό άξονα την ζωή εν μέσω πανδημίας και καραντίνας. 

Στήνει ένα σκηνικό γεμάτο από ζωντανές εικόνες, με απλή γραφή και σπαρταριστά επίκαιρη διάθεση.

Το βιβλίο αυτό αλληλεπιδρά με τον αναγνώστη στο συναίσθημα.

Δύο παιδικές αγαπημένες φίλες.

Δύο φίλες που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί κάτω από συνθήκες καραντίνας. 

Μέσα από τα συναισθήματα και τις περιπέτειες τους μας δείχνουν την άλλη πλευρά της ζωής που έχουμε ξεχάσει.

Μας προδιαθέτουν στο να σκεφτούμε ότι τίποτα δεν χάνεται.

Μέσα από τις δικές τους αναμνήσεις κάνουμε και εμείς μία αναδρομή στο παρελθόν μας και στις δικές μας πτυχές της ζωής, που έχουμε ξεχάσει.

Τους έρωτες, τις φίλιες, τις οικογενειακές διακοπές, τα παραστρατήματα της εφηβικής μας ηλικίας, τα πρώτα μας μεθύσια και όλα εκείνα που έχουν γραφτεί στο τεφτέρι της ζωής μας.

Μέσα από το βιβλίο ο συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη την ελπίδα.

Ελπίδα για αυτά που έρχονται και θα είναι ομορφότερα από αυτά που φεύγουν.

Το μικρό βιβλιαράκι αυτό θα μπορούσε να σταθεί και ως μία μίνι κινηματογραφική σειρά, σε ένα θερινό καλοκαιρινό κινηματογράφο.. Εκεί που τα βραδινά δειλινά αναζωπυρώνουν τα συναισθήματά μας και νιώθουμε ποιο ονειροπόλοι για όλα εκείνα που μας περιμένουν στον επόμενο σταθμό της ζωής.

Ίσως να έρθουν πολλές καραντίνες ακόμα ίσως καί όχι. 

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη ζωή υπάρχουν και όμορφες στιγμές.. Ας  τις αναζητήσουμε στα πιο μικρά και όμορφα της ζωής.

Σε κείνα που δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να μας αλλάξουν, όχι στα μικρά σοβαρά τίποτα αλλά στα μεγάλα αστεία που είμαστε γεννημένοι να ζήσουμε.!