Κριτική - Άποψη από Χ. Κουρουπάκη για το βιβλίο "Γειώνομαι" της Μαρίας Σιδηροπούλου

 

Η Μαρία Σιδηροπούλου, με το έργο της «Γειώνομαι» , καταθέτει «κομμάτια» της ψυχής της, αποτυπωμένα στο χαρτί. Με θάρρος «κοιτάζει» μέσα της και  βρίσκει τον τρόπο, με τον λόγο της να μεταμορφώσει τα σκοτάδια της. Ακολουθώντας την καρδιά της, οι σκέψεις της γίνονται λέξεις που μας ταξιδεύουν.

Να’ ναι φιλί ξεχωριστό, αληθινό

κείνο που αφήνει γεύση στα χείλη στην καρδιά

κείνο που μένει χαραγμένο στη μνήμη στα κενά.

Κι όταν αδειάζει το μυαλό κι η σκέψη είναι μόνη,

να σε γεμίζει σαν παλιά

να ανανεώνει στα κρυφά.

Σε μονοπάτια τρυφερά,

ζεστά, μεστά,

μπορεί και καλοκαιρινά,

αίσθηση κάπως μεσογειακή,

ξηρή, πλούσια κι ευωδιαστή.

  Η συγγραφέας χρησιμοποιεί την ποίηση σαν ένα καταφύγιο των συναισθημάτων της.

Με τον λόγο της, ζωγραφίζει με πολύχρωμη παλέτα , την ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της. Γέλιο, δάκρυ, χαρά, πόνος, απώλεια, αδυναμία, μοίρα με ντόρτια, διπλές και εξάρες…

Αναπολήσεις μιας αλλοτινής ευτυχίας, ότι χτίζεται ή χαρίζεται με αγάπη αξίζει και ας πεθάνει. Μια πορεία νοσταλγική, αγάπη ταξιδιάρικη, ζωή και θάνατος, αρχή και τέλος.

…Τι είν’ η ζωή;

Για να αγαπάμε, για να πονάμε, να λησμονάμε, να μην μασάμε

να πολεμάμε…

Κάποτε, κλαις και κάποτε ,σε κλαίνε.

Όχι δεν είναι ο βίος αβίωτος,

μίζερος και νοσταλγικός είναι.

Κι αν είσαι τυχερός

κάποιες φορές,

χαρούμενος και εκστατικός.

Μέσα από την ποίηση η Μαρία Σιδηροπούλου, μας κάνει κοινωνούς στην σκέψη της, μια κατάθεση ψυχής, που μας ανοίγει μια πόρτα στο νου. Ταξιδεύουμε με την συλλογή της, σε ένα ταξίδι «μέσα» μας.

Μια εσωτερική παρόρμηση της συγγραφέως για να διατυπώσει όσα νιώθει και σκέφτεται. Αναμνήσεις ζωής, τις μυρωδιές, τις γεύσεις που ακόμα έχουν μείνει στο στόμα, την γλύκα των λόγων από αγαπημένους ανθρώπους. Χρόνια μοσχομυριστά, μέσα σε ένα λιβάδι από ανεμώνες, γλυκά σαν παγωτό βανίλια.

Πόσο σας αγαπώ

χρυσαφένιες μου στιγμές.

Πόσο ελεύθερη φαντάζω και πόσο εγκλωβισμένη αισθάνομαι

παρόλα αυτά.