Κριτική- Άποψη από Χ. Κουρουπάκη για το βιβλίο "ΨΙΘΥΡΟΙ" του Ηλία Στεργίου

 

…«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα. Από κει και πέρα, οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.»…

«Ψίθυροι» , το νέο βιβλίο του Ηλία Στεργίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.

Ο συγγραφέας μέσα στο βιβλίο του αγγίζει με ιδιαίτερη ευαισθησία το θέμα της γυναικείας κακοποίησης που φτάνει  ακόμα και στο έγκλημα.

Η βία κατά των γυναικών συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και δυστυχώς στις μέρες μας όλο και πιο συχνά. Η ενδοοικογενειακή βία παραμένει ένα φαινόμενο με ολέθριες επιπτώσεις ακόμη και σήμερα. Η  βία σε αυτή της την μορφή έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία μας. Όσο δεν δίνουμε τη σημασία που πρέπει, αυτή ανθίζει περισσότερο... Ένα φαινόμενο που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις.

Στα στενά όρια της οικογένειας της, η Ζωή γίνεται το εύκολο θύμα του βάναυσου συζύγου της. Ο Στράτος μέσω της  βίας και του φόβου, καταφέρνει να ελέγχει κυριολεκτικά την ζωή της γυναίκας του. Η απειλητική του συμπεριφορά ασκεί πάνω της σωματική, συναισθηματική, σεξουαλική και ψυχολογική βία. Αυτόπτης μάρτυρας της κακοποίησης της Ζωής από τον άντρα της , η εννιάχρονη κόρη της Μελίνα. Πολλές φορές βρίσκεται στην καρδιά των γεγονότων, όταν δεν προλαβαίνει η μαμά να την κρύψει. Μία κατάσταση τραυματική και επιζήμια για την ψυχολογία ενός μικρού παιδιού.

Η ίδια δεν θέλει και δεν παραδέχεται αυτό που της συμβαίνει. Ως αντίκτυπο στην συμπεριφορά της λειτουργούν ο φόβος και η ανασφάλεια. Ζει εξαρτημένη από τον θύτη και αδυνατεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της  και επιρρίπτει τις ευθύνες στο πρόσωπο της.

Η Ζωή αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της μαζί με την κόρη της, για να ξεφύγει από τα δεσμά του βίαιου  άντρα της. Η ζωή της έχει μετατραπεί σε εφιάλτη…

Η ηρωίδα  αισθάνεται απομονωμένη από τον κοινωνικό της περίγυρο, με μόνη παρηγοριά, την φίλη της που προσπαθεί να την νουθετήσει για να απαγκιστρωθεί από την κόλαση που ζει.  Αναλαμβάνοντας την φροντίδα μιας γυναίκας που κατοικεί σε ένα παλιό αρχοντικό μόνη,  καταφέρνει να δραπετεύσει από το προσωπικό της κολαστήριο.

 Ένα μυθιστόρημα  που μπερδεύει την πραγματικότητα με το μεταφυσικό, που σαν από μηχανής θεός… έρχεται την κατάλληλη στιγμή να λυτρώσει αυτήν και το παιδί της από το μαρτύριο που βιώνουν.  Ένα αρχοντικό που κρύβει στα «σπλάχνα» του, καλά κρυμμένα μυστικά… Μια ιστορία αγάπης, προδοσίας και εγκατάλειψης που ψάχνει τον δρόμο προς το φως.

 Η κεντρική ηρωίδα κάπου ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια, που κρύβεται πίσω από ψιθύρους, πίσω από τοίχους…

Μια  παράλληλη αναζήτηση ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Σε ένα παρελθόν που ζητά να βγει στην επιφάνεια και σε ένα αύριο που χρωστά την ελευθερία  στην Μελίνα και στην Ζωή.

Δυο ιστορίες που μπλέκονται αγκαλιά και ξεδιπλώνουν ζωές γυναικών που βίωσαν τη βία μέσα στην οικογένεια.  Ένα πρόβλημα  που μαστίζει την κοινωνία μας, με προεκτάσεις τόσο σε  διαπροσωπικό, όσο σε  κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Η βία κατά των γυναικών τρέφεται με την ανοχή και την σιωπή.

«Ποτέ πια»!

Ο Ηλίας Στεργίου με γοργή και σφιχτοδεμένη γραφή, ξετυλίγει μια καθηλωτική  ιστορία που συνδυάζει και το μεταφυσικό στοιχείο. Με ζωντανές περιγραφές και καταιγιστική πλοκή, ο συγγραφέας  μας μεταφέρει σε μονοπάτια ψυχολογικά και συναισθηματικά. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις που αγγίζει τα όρια του μυστηρίου αλλά ταυτόχρονα προσγειώνεται στην πραγματικότητα.

Μέσα από έναν άρτιο και πλούσιο λογοτεχνικά λόγο, ο συγγραφέας μας παρουσιάζει την κακοποιημένη γυναίκα του χθες και του σήμερα. Τη βία που πρέπει να καταπολεμηθεί μέσα από τα έμφυλα στερεότυπα που συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσα μας και το αίσθημα ασφάλειας που έχει ανάγκη η κοινωνία μας για να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους περιστατικά.

Ένα βιβλίο καθηλωτικό, που αξίζει να διαβαστεί!