ΚΡΙΤΙΚΗ - ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ Χ. ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ ΚΑΪΡΟ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Το Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, έλαβαν χώρα πολλές διαδηλώσεις και ταραχές και με αφορμή αυτό φεύγει από την Ελλάδα ο Μηνάς με πλαστό διαβατήριο στο Κάϊρο, την μητέρα του κόσμου, για μια συνάντηση με το πεπρωμένο.

Γνωρίζει την Ριχάμ, μια επαναστάτρια Τουαρέγκ και μπαίνει στον κόσμο της.

Μέσα σε μια χώρα που βράζει από  το καθεστώς του Μουμπάραγκ, ο Μηνάς γεύεται εκτός από τον φόβο και την άλλη πλευρά της ζωής.

Μαγεύεται από το τοπίο, τους δρόμους και τα σοκάκια που μοσχοβολούν μπαχαρικά και αρώματα, ανάμεικτα με εικόνες για την ζωή των διαφόρων εθνικοτήτων που ζουν στο Κάϊρο και διδάσκεται από την Ιστορία και την ανδρεία των ανθρώπων που πάλευαν για την ελευθερία τους.

Την ελευθερία της ψυχής και της ζωής τους.

Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, που κάθε ένας από τους ήρωες του ζουν στο έπακρο τις στιγμές τους γνωρίζοντας ότι ίσως να μην υπάρχει αύριο.

Ο συγγραφέας μέσα από μια άρτια λυρική γραφή, αποτυπώνει στον αναγνώστη την σκληρή ζωή κάτω από αντίξοες συνθήκες φόβου , παρακολούθησης και πολέμου που ζουν οι ήρωες.

Με γοήτευσε πολύ η περιγραφή της φυλής των Τουαρέγκ, του λαού του λιθάμ. Γόνος τους η ηρωίδα του βιβλίου, η Ριχάμ.

Ο γαλάζιος λαός όπως ονομάζονταν από το μπλε ύφασμα που δένουν το κεφάλι τους και φαίνονται μόνο τα μάτια τους.

Εδώ βέβαια υπάρχει η διαφοροποίηση ότι ενώ σε όλο το Ισλάμ, οι γυναίκες καλύπτουν όλο το κεφάλι τους, στην φυλή των Τουαρέγκ, αντιστρέφονται οι ρόλοι και ο κανόνας της κάλυψης του κεφαλιού , ισχύει για τους άντρες. Οι γυναίκες έχουν ακάλυπτα τα πρόσωπα και στις χαρές αλαλάζουν σαν τους Ινδιάνους.

 Μια φυλή που ξεσηκώθηκε διαδοχικά το 1916, το 1962, και το 1990 όμως ο γαλάζιος λαός δεν καταφέρνει να κερδίσει την ελευθερία του. Πολλοί Τουαρέγκ τότε  βρίσκουν καταφύγιο κοντά στον συνταγματάρχη Καντάφι.

Όμως δεν έσβησε ποτέ η δίψα τους για ελευθερία.

Η Αίγυπτος, έχει μια μακριά και πολύπλοκη πληθυσμιακή ιστορία και η παρουσία των Ελλήνων εκεί υπήρξε αξιοσημείωτη.

Μια χώρα που αρνείται να υποταχθεί στην μοιρολατρία της Ανατολής και συνταιριάζεται περισσότερο με την πολιτική του Μουμπάρακ.

Ένα μυθιστόρημα που σκιαγραφεί την πολιτική και οικονομική ανισότητα με την ιστορία της χώρας.

 Το Κάϊρο, η μητέρα του κόσμου, έχει ένα κράμα πολλών θρησκειών , περισσότερο όμως επικρατούν οι βαθιά θρησκευόμενοι μουσουλμάνοι. Η βαθιά πίστη θεωρείται  βασικό χαρακτηριστικό του Αιγύπτιου πολίτη. Οι ήρωες μουσουλμάνοι του βιβλίου προσπαθούν μέσα από μικρές καθημερινές αμαρτίες να ξεφύγουν από τον θρησκευτικό μουσουλμανικό κλοιό, ψάχνοντας την ελευθερία της ψυχής τους, ζώντας στα κρυφά αυτά που δεν τους επιτρέπονται.

 Στην εξέγερση τους με σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Κοινωνική Δικαίωση» αισθάνθηκα σαν να ακούω το δικό μας σύνθημα αυτό του Πολυτεχνείου «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» , σαν να κάνει και ο συγγραφέας τον παραλληλισμό.

Η επανάσταση τους, επανάσταση ψυχής και μέλλοντος, μια επανάσταση   που πλημμυρίζει στο αίμα για την ελευθερία.

Όμως  ο λαός ενωμένος άσχετα από την θρησκεία, το χρώμα και την εθνικότητα , έγιναν ένα για την δική τους ανάταση ψυχής.

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας : « Ο λαός έδινε την δική του απάντηση. Όταν οι μουσουλμάνοι έσκυβαν να προσευχηθούν, οι Χριστιανοί σχημάτιζαν μια ανθρώπινη αλυσίδα, γύρω τους για να τους προστατέψουν, ενώ το ίδιο έκαναν οι μουσουλμάνοι γύρω από τις εκκλησίες.»

Αυτό ίσως είναι και τροφή για σκέψη για το μέλλον όλων μας.

Ένα πολύ εντυπωσιακό ιστορικό βιβλίο, με άρωμα Ανατολής, που σαγηνεύει τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους!!!!

……….      Ο Θάνατος του Διγενή

(Κρητική παραλλαγή)

Ο Διγενής ψυχομαχεί* κι η γη* τονε τρομάσσει
βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέτ' ο απάνω κόσμός*
κι ο κάτω κόσμος* άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια,
κι η πλάκα* τον ανατριχιά πώς θα τόνε σκεπάσει,
πώς θα σκεπάσει τον αϊτό τση γης τον αντρειωμένο*.
Σπίτι δεν τον εσκέπαζε*, σπήλιο δεν τον εχώρει,
τα όρη εδιασκέλιζε*, βουνού κορφές* επήδα,
χαράκι* αμαδολόγαγε* και ριζιμιά* ξεκούνιε*.
στο βίτσιμα* ΄πιανε πουλιά, στο πέταμα γεράκια,
στο γλάκιο* και στο πήδημα τα λάφια* και τ' αγρίμια*.
Ζηλεύγει* ο Χάρος με χωσιά* μακρά τόνε βιγλίζει*,
κ' ελάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του πήρε.

«...Και σα να μη τον πάτησε

του Χάρου το ποδάρι

ο Ακρίτας μόνο ατάραχα

κυττάει τον Καβαλλάρη!

- Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα

δεν περνω με τα χρόνια.

Μ΄ άγγιξες και δε μ΄ ένιωσες

στα μαρμαρένια αλώνια.»

Γράφει η Χ. Κουρουπάκη