Κριτική - Άποψη από Χ. Κουρουπάκη για το βιβλίο "Το Ευαγές" του Γιώργου Στ. Αθανασιά

Το «Ευαγές» του Γιώργου Αθανασιά, είναι ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, που αγγίζει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, αναδεικνύοντας έτσι την θετική πλευρά των πραγμάτων, αλλά και προβληματίζοντας  τον αναγνώστη προβάλλοντας  την αναλγησία και την παθογένεια της κοινωνίας μας και του συστήματος.

Με αφήγηση περιγραφική και έντονα συναισθηματική , με εικόνες γεμάτες χρώματα και αρώματα από την Ελληνική ύπαιθρο, μας ταξιδεύει μέσα απ΄΄ο τις σελίδες του, σε μια ιστορία τόσο φανταστική, όσο και πραγματική.

«Ευαγές» αποκαλείται το ίδρυμα που χωρίς να αποσκοπεί στο κέδρος, προσφέρει φιλανθρωπία.

Ένα τέτοιο ίδρυμα είναι και αυτό του μυθιστορήματος. Ένα «σπίτι» για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, που οι συνθήκες της ζωής, τους οδήγησαν στο κατώφλι του.

Μικρογραφία της κοινωνίας μας, η μικρή κοινωνία του ιδρύματος, επιδρά και αλληλεπιδρά παράλληλα με τον έξω κόσμο, με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο κερδοσκοπικό φανατισμό…….

Η κοινωνία στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας, είναι σύγχρονη. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η σημερινή εποχή. Οι ανθρώπινες αξίες βρίσκονται στο στόχαστρο, απ’ την μία για να αναδείξουν το μεγαλείο της προσφοράς, εθελοντικής ή μη, από την άλλη να καυτηριάσουν την επιθυμία για κέρδος με κάθε κόστος.

Το δίκαιο άλλο ένα μεγάλο ηθικό ζήτημα που θίγεται αδιάκοπα στην ιστορία.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν μεγαλώσει με τρόπο διαφορετικό ο καθένας, με διαφορετικές αξίες και ιδεώδη. Οι δρόμοι τους θα συναντηθούν στους διαδρόμους του «Ευαγούς», σε ρόλους διαφορετικούς.

Αυτοί που προσφέρουν απλόχερα και με αυτοθυσία την βοήθεια τους ανιδιοτελώς ή με  πληρωμή και  οι αποδέκτες της προσφοράς, άνθρωποι με διαφορετικό κοινωνικό και πνευματικό υπόβαθρο, που καλώς ή κακώς βρέθηκαν στο ίδρυμα.

Μέσα στο μυθιστόρημα προβάλλονται  πληγές  μιας κοινωνίας που  νοσεί έως σήμερα. Άνθρωποι δοσίλογοι που πάταγαν επί πτωμάτων για να ανέλθουν κοινωνικά. Στην περιφέρεια της τότε εποχής, με  μεγαλύτερη την  μάστιγα της  αιμομιξίας  και μικρότερη  την  αμάθεια, ο πληθυσμός μένει  μακριά από την εξέλιξη της ζωής.

Όνειρα ανθρώπων «μικρών» και «μεγάλων» , παρουσιάζονται αβίαστα μέσα από την γραφή του συγγραφέα .

Τα όνειρα τους βαμμένα με χρώματα ανεξίτηλα και οι ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον, αφήνουν μέσα στις σελίδες του βιβλίου ζωντανό το αποτύπωμα τους.

Κεντρικός ήρωας, ο Θανάσης Γεωργακάκης . Για χρόνια διευθυντής του ιδρύματος, διοίκησε πιστεύοντας στον παράγοντα Άνθρωπο τόσο στον προσφέροντα όσο και στον ωφελούμενο.

«Είναι μεγαλείο ο άνθρωπος όταν είναι σωστός Άνθρωπος».

Πολέμιος  ενός άκαμπτου συστήματος,  δεν συμφώνησε ποτέ  στην προσφορά με σκοπό το κέρδος και ήρθε σε σύγκρουση προκειμένου να προστατέψει το ίδρυμα και τους τροφίμους, από ένα ανάλγητο κράτος, από ένα ξύλινο σύστημα, από ξένους βαφτισμένους συγγενείς…….

Πληθώρα συναισθημάτων με πλημμύρισε, μπαίνοντας κάθε φορά στο μυαλό καθενός από τους ήρωες ξεχωριστά. Οργή, θλίψη, αγανάκτηση, πόνος, φόβος, αλλά και ελπίδα και αισιοδοξία  για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα τέλος που θα νικήσει τα σκοτάδια.

Αυτά που μοιάζουν μαύρα, που σκεπάζουν το χρώμα, που στο τέλος όμως ξεβάφουν και αρχίζει να φωτίζει πάλι από μέσα….