Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Άσπιλοι ένοχοι" της Θεοφανίας Βασιλάκου- Βασιλάκη

Η συγγραφέας είναι μία από τις αγαπημένες μου, ίσως και να είναι η μοναδική, που με κερδίζει στην κατηγορία βιβλίων με την οποία  καταπιάνεται.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο και διάβασα ότι είναι αστυνομικό, δε θα το κρύψω, απόρησα, καθώς έχω συνηθίσει να διαβάζω άλλη κατηγορία λογοτεχνίας από την συγγραφέα.

Στο μυθιστόρημα οι Άσπιλοι ένοχοι η συγγραφέας χτίζει μια μικρή κοινωνία στην επαρχία.
Μια κοινωνία, που φαντάζει μακρινή, λόγω των ηθών και των αξιών, που έχει και όμως είναι τόσο κοντά στο σήμερα χρονολογικά.

Οι χαρακτήρες είναι άρτια δουλεμένοι ως προς τα χαρακτηριστικά, που πρέπει να έχουν οι ήρωες για,  να παίξουν τον ρόλο τους στο σκηνικό της ιστορίας του βιβλίου..
Από την άλλη  η σκιαγράφηση της κοινωνίας του χωριού, είναι αριστοτεχνικά δοσμένη ούτως,  ώστε ο αναγνώστης να αισθάνεται ότι ακροβατεί  σε δύο παράλληλες εποχές.
Σε ένα παρελθόν γεμάτο μυστήρια και καλά κρυμμένα μυστικά, που όμως είναι εναρμονισμένο απόλυτα με το σήμερα, που δεν έχει μεγάλες διαφορές με το τώρα..

Μυστικά, ίντριγκες, πάθη και σκοτεινοί έρωτες είναι το γαϊτανάκι, που δένει τους ήρωες και τις εξελίξεις της ιστορίας του μυθιστορήματος αυτού.

Το μυθιστόρημα είναι κοινωνικό, το μεγαλύτερο κομμάτι του ανήκει στη αισθηματική λογοτεχνία  και έχει μια χροιά αστυνομικού με άρωμα μυστηρίου να πλανιέται στις σελίδες του.

Πριν αναφερθώ στις κοινωνικές προεκτάσεις και στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του βιβλίου θα ήθελα να αναφερθώ στα αρνητικά.

❌ Αστυνόμος Μάξιμος.!
Το μεγαλύτερο ίσως αρνητικό, που εντόπισα στο βιβλίο.
Ο αστυνόμος Μάξιμος, λοιπόν που έχει αναλάβει την υπόθεση της εξαφάνισης της Νάγιας, εμφανίζεται ως ο πιο πανέξυπνος αστυνομικός με τις μεγαλύτερες διακρίσεις το δαιμόνιο, που λέμε της αστυνομίας.
Ο καλύτερος των καλύτερων.
Έχω διαβάσει πολλά βιβλία αστυνομικής  λογοτεχνίας μπορώ  σε αρκετά μεγάλο βαθμό θέλω να πιστεύω να κατανοήσω κάποια πράγματα όσον αφορά τα κομμάτια που δένουν με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.

Και για μένα εδώ ο ήρωας αυτός είναι εντελώς λάθος στις πράξεις του.
Και να εξηγήσω:
Πώς γίνεται να είσαι αστυνομικό δαιμόνιο και να κάνεις τέτοια ξεκάθαρα λάθη στην έρευνα;
Και να προσπαθήσει να περάσει  τη λύση του μυστηρίου ως κάτι ιδιοφυείς;
Ένας αναγνώστης αν έχει διαβάσει στη ζωή του 10_20 αστυνομικά βλέπει ξεκάθαρα τα λάθη σε αυτό το κομμάτι.
Φαίνεται σαν να είναι ένας πρωτάρης με " πολλές διακρίσεις και μεγάλη εξυπνάδα"
Για μένα ο χαρακτήρας αυτός μόνο σε αυτά, που αναφέρω είναι λάθος.

Από την άλλη η λύση του μυστηρίου αφήνει κενά και ερωτηματικά, στο πώς έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα για, να ξεσκεπάσει την πλεκτάνη και τους ενόχους.

Το δεύτερο αρνητικό, που αυτό έχει να κάνει ίσως μόνο με τη δική μου αντίληψη και το τι ακριβώς περιμένει ο κάθε αναγνώστης από ένα βιβλίο μυστήριου, είναι ότι το αισθηματικό κομμάτι ήταν μεγαλύτερο σε σχέση με το αστυνομικό και του μυστηρίου.

✔️ Γραφή.
Εδώ υπάρχει μεγάλη εξέλιξη και μπορεί κανείς να την εντοπίσει εφόσον έχει διαβάσει και τα υπόλοιπα βιβλία της συγγραφέας.
Πιο μελωδική, πιο σκληρή στα σημεία, που πρέπει και λυρική για να δώσει βάση στην κορύφωση των συναισθημάτων.

✔️ Αγωνία:
Εδώ έρχεται και το κομμάτι του μυστηρίου.
Υπάρχει αγωνία αλλά όχι σε όλο το βιβλίο, που καλύπτεται από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, στο αστυνομικό και στο μυστήριο.
Έχει όμως κάποιες αγωνιώδης σκηνές, που βαραίνουν πιο πολύ στο τέλος του βιβλίου, στη λύση τού .

✔️ Ανατροπές:
Και εδώ οι πιο πολλές είναι στις τελευταίες σελίδες.
Ενδιάμεσα υπάρχουν δύο τρεις,που σε βοηθούν να κατανοήσεις κάποια στοιχεία και να τα βάλεις στη σειρά για να πας παρακάτω λύνοντας τους γρίφους της υπόθεσης..

✔️ Κοινωνικές προεκτάσεις:

Το βιβλίο είναι βασισμένο πάνω  στο κοινωνικό κομμάτι.
Το θέμα, που διαπραγματεύεται, το βλέπουμε όλο και περισσότερο τελευταία στα μυθιστορήματα Ελληνικής λογοτεχνίας.

Τα ψυχικά νοσήματα.
Το πώς οι ψυχές, οι σκοτεινές ψυχές μπορούν να καταστρέψουν τους υγιείς, φωτεινούς ανθρώπους.
Το πώς μπορούν να φέρουν στα όρια έναν άνθρωπο, και να σκάσουν μονοπάτια,  που  μόνο δυστυχία θα φέρουν στο πέρασμα τους.
Η τοξικότητα.
Οι τοξικοί άνθρωποι, που είναι ευτυχισμένοι μόνο, όταν κάνουν κακό στους άλλους.
Αλλά πολλές φορές μπορούν να καταστρέψουν ότι οι ίδιοι αγαπούν.
Το βιβλίο στηρίζεται πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους.
Δε  θα έλεγα ότι σου δίνει μαθήματα ή σε διδάσκει, αλλά σίγουρα σε βοηθά να δεις μία πλευρά, που ίσως δε φαντάζεσαι ότι υπάρχει η ποτέ δεν έφτασε ο νους σου τόσο μακριά.
Ο δικός μου πάντως δε θα έφθανε ποτέ μέχρι εκεί.
Ίσως γιατί κάποιοι από μας πιστεύουμε ακόμα στους ανθρώπους.

Το βιβλίο είναι καθαρά μυθοπλασία, αλλά είμαι σίγουρη ότι τέτοιες ιστορίες είναι κάπου θαμμένες ή στο παρελθόν ή  στα σπίτια, που κλείνουν τα παράθυρα τους, γιατί φοβούνται την κατακραυγή του κόσμου που έχει μεγαλύτερη δύναμη ακόμα και από τη δική τους μαύρη ψυχή.

Η τελευταία παράγραφος του βιβλίου είναι η πιο σπαρακτική σκηνή, που υπάρχει σε όλο το βιβλίο.
Είναι η σκηνή, που σε λυγίζει σαν άνθρωπο.
Ίσως λίγο περισσότερο τους ανθρώπους πού είναι γονείς.

Υπάρχουν στιγμές στο βιβλίο που είναι προβλέψιμες, καταλαβαίνοντας τι θα διαβάσεις παρακάτω, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα βιβλίο που σε αφήνει και αδιάφορο.

Για πρώτη αστυνομικά λογοτεχνική απόπειρα είναι αρκετά καλό, αν δεν υπήρχε το αστυνομικό κομμάτι και το κομμάτι του μυστηρίου, που σε μερικά σημεία χολώνει σίγουρα για μένα θα ήταν το καλύτερο της.
Αλλά στην καρδιά μου συνεχίζει να είναι υπηρέτρια της δούκισσας.

Οι αναγνώστες, που αγαπούν αυτό το μπερδεμένο ύφος λογοτεχνίας στα μυθιστορήματα θα το αγαπήσουν σίγουρα.