Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Το σπίτι με τις κλειδαριές" του Γιάννη Φιλιππίδη

 

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα Κυρίου Φιλιππίδη θεωρώ ότι δεν θα μπορούσε να έχει πιο άρτιο τίτλο για την ιστορία που αφηγείται.

Από τις πρώτες σελίδες του μας μεταφέρει ατμοσφαιρικά σε ένα βουκολικό τοπίο.

Μια κοινωνία που αντιπροσωπεύει ότι γνωρίζουμε για αυτές τις μικρές επαρχιακές πόλεις, την κουλτούρα τους, τα ήθη και έθιμα τους μα ακόμη και τις παραξενιές των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτές.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι εικόνες που περνάει ο συγγραφέας μέσα από την ιστορία του, σε συνδυασμό με την γλώσσα και τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, μεταφέρει τον αναγνώστη σε μία διαφορετική εποχή, μακρινή όσο αφορά το χρόνο, αλλά με τη δύναμη να σταθεί στο σήμερα, στο τώρα, σε σχέση με τις αντιλήψεις & την νοοτροπία των ανθρώπινων σκέψεων.

 

Οι ήρωες που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας εδράζονται στη ρεαλιστική πραγματικότητα και με αυτό το τρόπο δείχνουν αληθοφανής .Ήρωες τόσο ιδιαίτεροι που συναντάμε στην καθημερινότητα μας αλλά στην πραγματικότητα είναι αόρατοι γιατί είναι διαφορετικοί. Τους ήρωες του μυθιστορήματος, τους έχουμε συναντήσει σε πολλά και διαφορετικά βιβλία.

Το σπίτι με τις κλειδαριές όμως τους δίνει έναν ξεχωριστό ρόλο, δεν μας τους συστήνει ως θύματα, ως απελπισμένους ανθρώπους, αντιθέτως τους δίνει μία πιο θετική αύρα.Μας γνωρίζει τους ανθρώπους πίσω από τον ιδιαίτερα όμορφο εαυτό τους.

Νιώθουμε το φως που πηγάζει μέσα από το σκοτάδι τους.Παίρνουμε δύναμη από τα δική τούς δύσκολη ζωή για να συνειδητοποιήσουμε ότι στη ζωή ο καθένας κουβαλάει ναι μεν το δικό του σταυρό, αλλά μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι βυθιζόμαστε στην σιωπή και στην θλίψη για πράγματα ανούσια, ενώ άνθρωποι με πραγματικά προβλήματα, με ένα μαγικό τρόπο ζωγραφίζουν ηλιαχτίδες στα σκοτάδια τους.

Το σπίτι με τις κλειδαριές είναι ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα, με πρωτότυπο θέμα που κλείνει μέσα του όχι μόνο τις κλειδαριές στα σπίτια αλλά και τις κλειδαριές της ψυχής μας.

 

Τα κοινωνικά θέματα που κλείνει μέσα του το βιβλίο αυτό είναι πολλά. Το πιο σημαντικό από όλα είναι το bullying που προέρχεται από τις κλειδαριές της ζωής. Τις κλειδαριές που είτε βάζουν άλλοι για μας είτε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Τις κλειδαριές της απομόνωσης. Τις κλειδαριές του φόβου.

Τις κλειδαριές της κατακραυγής του κόσμου. Τις κλειδαριές που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε.

 Οι κλειδαριές στο μυθιστόρημα αυτό συμβολίζουν το bullying και το φόβο της κατακραυγής του κόσμου, τα κλειστά παράθυρα, και τις κλειστές πόρτες που κάνεις δεν τις ανοίγει από το φόβο για τη ρετσίνια και την ταμπέλα που οι άλλοι κρεμούν στην ψυχή μας και εμείς τη κρατάμε σαν αλυσίδα που ποτέ δεν βρίσκουμε την δύναμη να σπάσουμε.

Η Κατερίνα και ο Παύλος είναι δύο έκπτωτοι άγγελοι, που δεν τους εκτόπισε ο Θεός αλλά η ίδια η κοινωνία, η ίδια οικογένεια τους.

Τον Παύλο για την ψυχική του υγεία & την Κατερίνα για τη ρετσινιά που την ακολουθούσε Από τη μέρα που είδε το φως του κόσμου.

Ο Παύλος προέρχεται από μία πλούσια οικογένεια που όμως δεν στερείται σε τίποτα από τις νοοτροπίες και την αντίληψη απέναντι στο "πρόβλημα" του ίδιου τους του παιδιού.

Η Κατερίνα από την άλλη είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στη φτώχεια όχι μόνο της οικονομίας αλλά και των φτωχών μυαλών καθιστώντας την θύμα από τα πρώτα της κιόλας βήματα τόσο από την κοινωνία αλλά και από την ίδια της την οικογένεια.

Δύο άνθρωποι που το μόνο που αναζητούσα ήταν αγάπη και την αποδοχή στη κοινωνία.

Δύο άνθρωποι που θέλησαν να ζήσουν όπως όλοι οι άλλοι.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι έχτισαν το δικό τους κόσμο.

Με πολύ φως, με πολλή αγάπη και δοτικότητα και έγιναν και οι δύο στήριγμα για τους ανθρώπους που δεν τους αγάπησαν πραγματικά αλλά αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν μέσα τους αποθέματα αγάπης τόσο για τους ανθρώπους που τους πλήγωσαν όσο και για αυτούς που έμειναν δίπλα τους από ανάγκη.

Πήραν στα χέρια τους στον καμβά της ζωής, και έβαλαν τα πιο φωτεινά χρώματα για να καλύψουν το σκοτάδι που τους περιβάλλει.

Με πολλά προβλήματα, με πολλές άσχημες περιπέτειες, με το φόβο του αύριο πάλεψαν και κατάφεραν να κάνουν το μαύρο φωτεινό και όμορφο, γιατί η ψυχή τους εκπέμπει φως, γαλήνη και αγάπη.

Το νέο μυθιστόρημα του Κυρίου Φιλιππίδη με γέμισε συναισθήματά.

Μου δίδαξε το νόημα της πραγματικής αγάπης, το νόημα της ευτυχίας. Μου έμαθε τρόπος να ξεθωριάσουν οι ταμπέλες που ακολουθούν τις ζωές μας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ανακάλυψα μέσα από τις λέξεις του το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

 Το μεγαλύτερο μήνυμα που περνάει το βιβλίο είναι ότι:

" Το πιο καταπληκτικό και περίεργο, δεν είναι να διαπιστώνεις πόσο διαφορετικός είναι ο καθένας μας. Το πιο σπουδαίο συμπέρασμα είναι να διαπιστώνεις πόσο ίδιοι είμαστε.