Κριτική - Άποψη από Εύα - Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Η Τελευταία Νύχτα της Αδέρας" του Μιχάλη Δαγκλή

 

Ξεκινώντας την ανάγνωση ενός βιβλίου ποτέ δεν γνωρίζεις τι θα συναντήσεις στις σελίδες του, ποια συναισθήματά θα σου βγάλει, αν θα σε ενθουσιάσει ή αν θα σε απογοητεύσει.

Είναι ένας περίεργος κόσμος η ανάγνωση ενός βιβλίου.

Αρχίζοντας το βιβλίο «Η τελευταία νύχτα της Αδέρας»  η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τίποτα συνταρακτικό, καθώς τα βιβλία, που κινούνται στο μοτίβο αυτό, είναι λίγο πανομοιότυπα. Και όμως από τις πρώτες σελίδες βυθίζεσαι σε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο που σε εξιτάρει, έναν κόσμο που σε μαγεύει και απλώς αφοσιώνεσαι.

Ο Μιχάλης Δαγκλής έπλασε μια ιστορία για δυνατούς λύτες, έχει σχεδιάσει με δυνατές λέξεις, με έντονες ανατροπές και με, μια καταλυτική ατμόσφαιρα ένα λαβύρινθο, από πολλές κατηγορίες φιλοσοφίας και κατηγορίας λογοτεχνίας, που καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, πίστευα  ότι κάπου θα χάσει την ισορροπία της η ιστορία, αντιθέτως ο λαβύρινθος αυτός, σε παίρνει μαζί του, στα δαιδαλώδη μονοπάτια του και ο αναγνώστης παίρνει τη θέση της Αριάδνης, και με τον μίτο του βαδίζει σιγά-σιγά στην παράνοια, στη διαστροφή, στη τρέλα, στη αγωνία και λίγο πριν βρει την έξοδο αποζητά λίγη ακόμη παραφροσύνη.

Στο βιβλίο αυτό ο αναγνώστης θα συναντήσει πολλές τέχνες της ζωής και πολλές φιλοσοφίες γύρω από κάθε τι που προβληματίζει το κόσμο. Φιλοσοφίες που δεν γράφτηκαν για να δώσουν μια άλλη νότα του βιβλίου αλλά αντιθέτως δένουν απόλυτα με το βιβλίο και την ιστορία του.

Οι προεκτάσεις του δεν μένουν στάσιμες στο θέμα της ιστορίας του αλλά επεκτείνονται με ένα τρόπο που φτάνει το βιβλίο και αυτά που θέλει να περάσει σε ένα υψηλό επίπεδο ευφυίας που δεν συναντάς εύκολα πια σε βιβλία αυτής της κατηγορίας.

Θρησκευτικές, φιλοσοφικές, συμπαντικές αλήθειες και αφυπνίσεις συνείδησης.

Αστρολογία, αρχαιολογική  θεωρία και ψυχανάλυση, όχι των ηρώων αλλά των ίδιων μας των σκέψεων, και των προβληματισμών μας ο συγγραφέας με έναν ιδιαίτερα γοητευτικό τρόπο τα μεταβιβάζει στον αναγνώστη.

Το βιβλίο θα μπορούσε να το χαρακτηρίσουμε ως μια αρχαία τραγωδία με μακάβριες σκηνές που εξελίσσονται σε ένα θρίλερ ανθρώπινου τρόμου.

Όχι, τον τρόμο που συναντάμε στα σκληρά βιβλία ή στις ταινίες αλλά τον τρόμο της ανθρώπινης ψυχής.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα χωριό.

Σε μια κλειστή κοινωνία της επαρχίας, από ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, άνθρωποι που δεν πιστεύεις ότι έχουν τέτοια δύναμη μέσα τους.

Ένα χωριό απομονωμένο από τον έξω κόσμο, που η αίγλη της νέας τάξης πραγμάτων δε τους αγγίζει.

Άνθρωποι που όμως δεν είναι άνθρωποι, είναι καρικατούρες μιας άλλης εποχής.

Μιας εποχής που φαίνεται πολύ μακρινή και επικίνδυνη στα μάτια του αναγνώστη.

Ο συγγραφέας με άξονα ένα αληθινό γεγονός: την αίρεση του ναού του ήλιου έπλασε μια ιστορία που διαβάζοντας την σε αρρωσταίνει.

Ένα τρόμος που στοιχειώνει τον αναγνώστη, ένας κόμπος στο λαιμό που τον πνίγει καθώς γυρίζει τις σελίδες.

Ένας μύθος που είναι μια αλήθεια κρυμμένη στο παρελθόν και κρύβεται κάπου στο μέλλον έτοιμη να σκάσει σαν χειροβομβίδα όταν έρθει η ώρα της.

Ένα βιβλίο που έχει μία πνοή μυστηρίου, καταθλιπτικής ατμόσφαιρας, σκοτεινής χροιάς που ακολουθούν ακόμη και οι ήρωες του χωρίς να υπάρχει ούτε ελάχιστο φως στις λέξεις και τις σελίδες του βιβλίου.

Οι διάλογοι του βιβλίου, ειδικότερα στις πρώτες σελίδες σε βάζουν σε μια άγρια, ροκ, σε μια διάθεση που θυμίζει μια αλητεία που την εντοπίζω σπάνια στα βιβλία.

Οι ήρωες του είναι άνθρωποι που δεν μπορείς να τους καταλάβεις, έχουν την ηρεμία, που σε ηρεμεί και ταυτοχρόνως ξέρεις ότι μέσα τους κρύβουν θύελλες που δεν θες να αντιμετωπίσεις.

Οι ανατροπές είναι ο ίδιος ο ασκός του Αιόλου, όταν ανοίγει το σακί του, δεν σταματούν, να σου τρελαίνουν το μυαλό και να ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη.

Μέχρι και την τελευταία σελίδα είναι εκεί και ας μην τις αντέχεις, είναι εκεί για να σε τρομάξουν, να σε εξιτάρουν, να σε δελεάσουν για να βουτήξεις με γυμνή την ψυχή στην τελευταία νύχτα της Αδέρας.

Τα συναισθήματα εναλλάσσονται, υπάρχουν στιγμές που ο αναγνώστης θα γελάσει, θα νιώσει το αίσθημα της λύπης, της χαράς και ίσως διστάσει να συνεχίσει  το βιβλίο αυτό . Αλλά η ιστορία του είναι σαν ναρκωτικό, όσο και αν δεν τολμάς να διαβάσεις λίγο ακόμη, η εξάρτηση σε "αναγκάζει" να μην διακόψεις ούτε στιγμή την ανάγνωση.

Στο μυθιστόρημα αυτό η αγωνία δεν σταματά πουθενά.

Είναι σαν να  τρέχεις σε μία πίστα ράλι, υπάρχουν στιγμές που θα φοβηθείς την πρόσκρουση αλλά η αδρεναλίνη δίνει ώθηση ακόμη και όταν φτάνεις στο τέλος.

Στο τέλος που τίποτα δεν είναι όπως το περιμένεις. Στο τέλος που, δεν έχεις ξαναβιώσει σε κανένα βιβλίο. ‘Ένα τέλος που δεν γράφτηκε με μελάνι αλλά με ψιθυρίσματα από αέρινες, ματωμένες ψυχές.

Κλείνοντας θέλω να πω ότι τα βιβλία αυτά δεν είναι του στυλ μου.

Δεν διαβάζω βιβλία τρόμου, κι όμως είναι η πρώτη φορά που δηλώνω ενθουσιασμένη με βιβλίο αυτής της κατηγορίας.

Ένα βιβλίο που δεν με κούρασε. Ένα βιβλίο που θα ήθελα λίγο ή μάλλον πολύ ακόμη.

Ένα βιβλίο που περνάει  απόψεις σχετικά με τη ζωή που ζούμε τα τελευταία χρόνια, με τις αντιπαραθέσεις πού υπάρχουν όσον αφορά το καλό και το κακό, και το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Ένα βιβλίο που ψυχαναλύει περισσότερο τους ίδιους μας τους εαυτούς και μας κάνει ήρωες και εμάς στη νύχτα της Αδέρας.

Ο κύριος Δαγκλής εμένα με κέρδισε. Με κέρδισε με τη γραφή του, με κέρδισε με τον όμορφο ήρωα του, με κέρδισε με τον τρόπο που γράφει την ιστορία του. Με κέρδισε γιατί το βιβλίο το έζησα σε όλες τις εκβάσεις του.

Το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει τα πέντε τελευταία χρόνια στην κατηγορία..!!

Κι αν με ρωτούσατε τι θα μπορούσα ακόμα να πω για την τελευταία νύχτα της Αδέρας, θα έλεγα αυτό που είχε πει ο Βολταίρος:

" Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις απιθανότητες, είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες."