Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Νεκρή Σάρκα" του Stuart MacBride

 Ο Stuart MacBride έχει γίνει εμμονή.!

Όπως είπε και μία αναγνώστρια:
Κάποια βιβλία είναι το αποκουμπι μας.
Γυρνάμε σε αυτά για, να " καθαρίσουμε τη γεύση" από αυτά , που μας απογοήτευσαν.

Νεκρή σάρκα.
Και ο τίτλος κουμπώνει απόλυτα με το τρίτο βιβλίο της σειράς του Macbride με τον αγαπημένο Λόγκαν ΜακΡει, τον λύκο της γρανιτένιας πόλης.

Ο συγγραφέας σε κάθε του βιβλίο θέτει καινούργιους κανόνες στο παιχνίδι: Συγγραφέας - αναγνώστης.
Έχοντας διαβάσει τρία δικά του βιβλία, κατανοώ πλέον τι μου αρέσει περισσότερο και κάθε φορά, που ξεκινάω δε σταματώ αν δεν αγγίζω το τέλος.

Δεν έχει όρια.
Ούτε στη βία.
Ούτε στο αίμα.
Ούτε, όταν "τσαλακώνει" τους ήρωες του.
Δε φοβάται να "χάσει" την αξιοπρέπεια των ηρώων του.
Και αυτό σε κάποιους αναγνώστες μπορεί να φανεί ανώφελο, όμως δεν είναι.
Φτάνοντας τους ήρωες του στα άκρα, δείχνει έναν ανθρώπινο χαρακτήρα δοσμένο με ρεαλισμό.
Δείχνει την αληθινή πλευρά της αδυναμίας τους αλλά και των πράξεών τους.
Δε χτίζει ήρωες πάνω σε θρόνους.
Τα "υλικά του" δεν είναι άτρωτα. Δεν έχουν λάμψη και τελειότητα.
Είναι υλικά εύθραυστα.
Σκοτεινά & κάποιες φορές αγγίζουν τόσο πολύ τον πυθμένα της αποτυχίας, που αν κάνεις  ησυχία ίσως ακούσεις το "μπαμπ" του πόνου και της διάλυσης τους.

Η νεκρή σάρκα είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που πραγματεύεται με πολλά και διάφορερικα εγκλήματά αλλά ο συγγραφέας βρίσκει πάντα τον τρόπο να γίνεται " Περσεφόνη" και με το "μιτο" του να τα δένει ευφάνταστα αριστοτεχνικά μεταξύ τους  χωρίς να σε κουράζει ή να κάνει αναγνωστική κοιλιά.

Ο Macbride σε αυτό του το βιβλίο γράφει τα πάντα ανάποδα.
Ξέρεις τους θύτες και ψάχνεις...
Τα θύματα θά τα βρείς;

 Σεξ. Βία & αίμα κυλούν στις σελίδες του βιβλίου, που ποτίζουν το είναι σου.

 BDSM & Bondage & Switch τα κύρια χαρακτηριστικά των εγκλημάτων.
Πού πίσω από αυτά κρύβονται μικρά στοιχεία, που δένουν ολόκληρη την ιστορία του βιβλίου.

 Μπλάκ χιούμορ και ωμή ρεαλιστική βιαιότητα, αν και σε πιο ήπια μορφή.

 Ο Λύκος ΜακΡει, που γίνεται θυσία για άλλη μια φορά στο βωμό της εξουσίας αλλά αυτή την φορά δεν θα πάει τίποτα λάθος. Η μήπως όχι;

 Εγκλήματα πάθους ή ψυχρές δολοφονίες;
Φόβοι ή αντίδραση;
Θάνατος ή απόλαυση;

 Ατμόσφαιρα & πλοκή.

Η ατμόσφαιρα σε αυτό το βιβλίο είναι υγρή, σκοτεινή γεμάτη λακκούβες με αίμα.
Το νιώθεις στις σελίδες, σε αγγίζουν σε καθένα κεφάλαιο, σε κάθε νέα εξέλιξη, στο πετσί σου.

 Πλοκή.
Όπως ανέφερα και παραπάνω σε αυτό το βιβλίο όλα είναι γραμμένα αλλιώς.
Ξέρεις τους ενόχους αλλά πρέπει νά βρεις τα θύματα.

Από τις πρώτες σελίδες βλέπεις την πολυπλοκότητα των υποθέσεων της ιστορίας. Με ήρωα τον ΜακΡει & τους δύο επιθεωρητές Στιλ & Ινσχ να " σφάζονται" στην λυκισια γοητεία του για το ποιος θα τον επωμιστεί για, να βγάλει εις πέρας τις υποθέσεις τους.

 Ανατροπές & Αγωνία.
Σε αυτό το βιβλίο έχει μεγάλη δόση και από τα δύο. Αγωνία όμως πολύ περισσότερο γιατί είχε καταιγιστική δράση.
Και η δράση μαζί με την αγωνία αλληλεπιδρούν έντονα στο βιβλίο.

Οι ανατροπές σε αυτό το βιβλίο ήταν περισσότερο με βάση το συναισθηματικό κομμάτι του και το θέμα, που αναπτύσσεται  στο μυθιστόρημα.
Χτυπούν  προς την πλευρά των πράξεών των ηρώων αν και φυσικά έχει και η αστυνομική έρευνα αρκετές ανατροπές.

 Δράση
Εδώ ο Macbride δίνει ρέστα.
Νιώθεις ότι είσαι συνοδηγός σε επικίνδυνη πίστα ράλι.
Ειδικότερα στις τελευταίες σελίδες, που απογειώνεται.
Όμως σε όλο το βιβλίο η δράση είναι το δυνατότερο χαρτί του βιβλίου.
Σου κόβει την ανάσα.
Και, ενώ θα πίστευε κανείς ότι με τόσες παράλληλες υποθέσεις σε ένα βιβλίο ίσως η δράση και η αγωνία βαλτώνει κι όμως.
Ο Macbride είναι ο άσος και το μανίκι μαζί σε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά.
Ανοίγεις την πρώτη σελίδα και ώσπου να το καταλάβεις το βιβλίο φτάνει στο τέλος τού.

 Συναισθήματά.
Ναι η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το βιβλίο είναι διάχυτη η αύρα των συναισθημάτων.
Του έρωτα, του πόνου, της οργής και της θλίψης.
Το απαιτεί το θέμα του βιβλίου.
Του δίνουν άλλωστε μια διαφορετική νότα.
Όμως δεν κάνουν το βιβλίο δακρυβρεχτη ιστορία απλώς αφήνουν μια πικρή γεύση. Τη γεύση της αλήθειας για τον κόσμο, που έχουμε φτιάξει και την ανθρώπινη πλευρά μας, που φθείρει, γιατί το δάχτυλο, που δείχνει πάντα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

 Βία.
Σε αυτό το βιβλίο η βία είναι πιο ήπια και σε ανθρώπινη υπόσταση. Δεν είχε αυτή τη βάρβαρη γεύση, που είχαν τα προηγούμενα δύο βιβλία.
Τη σκληρή και την ωμή, τη στυγνή.
Έχει μία πιο ανθρώπινη πλευρά, πιο συναισθηματική. Τη Βιά, που ακουμπά την ψυχή όχι αυτή, που ταράζει το μυαλό σου.

Αν και στις τελευταίες σελίδες έρχεται ένα ωραίο ορεκτικό για, να έχεις μια πρώιμη γεύση για το Σφαγείο ψυχών..

Όμως ο τρόπος, που εξελίσσεται ο ρόλος της βίας στο βιβλίο συμβαδίζει απόλυτα με το θέμα του βιβλίου. Θα μπορούσε αν ήθελε να βάλει ωμή βία αλλά θεωρώ ότι σεβάστηκε τόσο το βιβλίο όσο και την ομάδα ανθρώπων της πραγματικής ζωής, που θα διαβάσουν το βιβλίο του,  και για αυτό λειτούργησε κατά αυτόν τον τρόπο.

Όσο για μένα..
Το σφαγείο ψυχών με καλεί αλλά θέλω λιγάκι ακόμη να παρατείνω την ανυπομονησία μου.
Τη νεκρή σάρκα τη διάβασα σε λιγότερο από μια μέρα.
Χάθηκα μέσα στις σελίδες της.
Δεν κατάλαβα ποτέ πως έφτασα μέσα σε 9 ώρες λίγο πριν το τέλος.

Ο Macbride είναι έμμονη.
Το μόνο κακό είναι ότι δε βγάζει βιβλια καθέ μήνα αλλά η αναμονή πάντα ανταμείβει τον αναγνώστη.
Ή σχεδόν πάντα.
Εκτός αν σε λένε Macbride