Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Καραντί ξηράς" της Δήμητρας Μαρκοπούλου

 

Το Καραντι ξηράς είναι ένα μικρό βιβλιαράκι με 30  μόνο σελίδες ιστοριών τοποθετημένες στη σημερινή εποχή. Την εποχή του Ιού Κόβιν και της καραντίνας.

 

 Η κάθε ιστορία και όλες μαζί αντιμάχονται με δύο κυρία συναισθήματα τον θυμό και την απόγνωση. Αν και στις ιστορίες φιλοξενούνται και πιο δυνατά και όμορφα συναισθήματα, όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η ελπίδα είναι " παγωμένα" είναι εκεί ντυμένα με πολύ όμορφες λέξεις σε γεμάτες νόημα προτάσεις αλλά είναι αόρατα χωρίς ζωή..!

 

Σε κάθε νέα ιστορία συναντάμε έναν ή περισσότερους απρόσωπους ήρωες, που βιώνουν με το δικό τους τρόπο την καραντίνα. Η συγγραφέας μέσα από κάθε ιστορία θέλει να δείξει το αποτύπωμα, που αφήνει ο ιός και τα παρελκόμενα του σε κάθε ανθρώπινη παρουσία. Εισβάλλει στη ζωή τους, που είναι αόρατη στο " φαίνεσθαι και τραγική στο "είναι" της.

Στο απόκοσμο & ματωμένο χνάρι, που κρύβουν οι ψυχές, που "σφαγιάστηκαν" στο μένουμε σπίτι.

 

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, που περιέχει ρεαλισμό, πιστεύω ότι ο συγγραφέας βάζει νότες της φωνής του, του προβληματισμού του και των σκέψεων του,  και μέσα από το δημιούργημα του δίνει βήμα στον ίδιο του τον εαυτό και εκφράζει αυτά, που δεν έχει τη δυνατότητα να τα παρουσιάσει με άλλο τρόπο.

 

Αν υποθέσουμε ότι η εικασία μου ισχύει, θα έλεγα ότι μέσα από τις ιστορίες αυτές η συγγραφέας μιλά για επανάσταση.

Όχι, μόνο την επανάσταση και την αντίδραση σε όλα αυτά, που ζούμε, αλλά και την επανάσταση, που πρέπει να κάνουμε στη δική μας τη ζωή ανεξάρτητα από τις καταστάσεις, που συμβαίνουν γύρω μας.

Την επανάσταση της ψυχής μας.

Αν και πιστεύω ότι στις συγκεκριμένες ιστορίες αυτά τα δύο συγκλίνουν.

 

Η συγγραφέας στέκεται στις ιστορίες της, στα θύματα, που "νόσησαν" όχι, από τον ιό, αλλά από αυτά που έχασαν εξαιτίας του. Τον έρωτα, τους φίλους, τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την αγάπη. Την μοναξιά που βίωσαν. Και σε αυτή την απόγνωση των συναισθημάτων στηρίζονται οι μικρές αυτές ιστορίες επιλέγοντας από όλα τα συναισθήματα να ντύσει αυτά τα γεγονότα με θυμό.

Σε αυτό το κομμάτι, αν και συναισθηματικά δεν το βίωσα όπως θα περίμενα, υπάρχει ο πόνος για τις ανθρώπινες ψυχές, που χάθηκαν διότι δεν κατάφεραν να παλέψουν με το θεριό της καραντίνας.

 

Από τις 30 ιστορίες, που διάβασα δεν μπορώ να βρω μια, που να καταφέρω να σταθώ περισσότερο. Δεν βρήκα κάποια να με κρατήσει συναισθηματικά και να βρω κάτι θετικό μέσα στη μοναδικότητα της. Βρήκα μία, που θα μπορούσα να σταθώ αν  από τις λέξεις και τα συναισθήματα δεν έλειπε η ελπίδα και η αγάπη, μας πόνεσε κατά τη διάρκεια της καραντίνας.  Η απομόνωση από την εκκλησία. αλλά και σε αυτή την ιστορία ήρθα αντιμέτωπη με θυμό και απόγνωση.

 

 

Γενικότερα αν  και εντόπισα πολλά θετικά στοιχεία στο θέμα, που πραγματεύεται το βιβλίο, εμένα ως άνθρωπο και ως αναγνώστη δε με ενθουσίασε όσο θα ήθελα.

 

 

Ο κάθε αναγνώστης βιώνει την ανάγνωση του κάθε βιβλίου διαφορετικά.  Έχει ως κριτήρια δικές του βάσεις και ανάλογα τις χρησιμοποιεί για, να εκφράσει την άποψη του για κάθε βιβλίο.

 

 🔶 Σε αυτή την άποψη εγώ θα γράψω τον επίλογο με κριτήριο το συναίσθημα και τη γεύση, που πήρα από τις ιστορίες αυτές.

Οι ιστορίες αυτές έχουν ρεαλισμό.

Μιλούν για ένα συμβάν, που αν όχι ολόκληρη η γη, ένα μεγάλο κομμάτι της, τη βιώνει όπως η συγγραφέας επέλεξε να παρουσιάσει τους ήρωες της.

Ναι,   όλο αυτό, που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, μας έχει καταβάλει, μας έχει αρρωστήσει και σε κάποιους έχει φέρει την κατάθλιψη στη ζωή τους.

Όμως το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Υπάρχει κατά την άποψη μου, και μία θετική πλευρά. Δεν είναι όλα χρωματισμένα με μαύρο χρώμα.

Εδώ, λοιπόν θέλω να σταθώ.

Ένιωσα ότι η συγγραφέας δεν εμπλούτισε τις ιστορίες, που θα τους κούμπωνε το πιο γλυκό και θετικό συναίσθημα, το χρώμα, που θα έκανε την ιστορία πιο αισιόδοξη. Έβαλε στη σειρά τις όμορφες λέξεις αλλά   χωρίς χρώμα, χωρίς ζωή, χωρίς συγγραφική αγάπη ή απλά επειδή έτσι θέλησε. Είναι άλλωστε αναφαίρετο δικαίωμα  το πώς θα γράψει το βιβλίο ο κάθε συγγραφέας. Όμως, εγώ σε όλο αυτό είδα ότι στην άλλη πλευρά του νομίσματος προσπαθεί να βγάλει μια ενοχικοτητα, που δε θα έπρεπε γιατί το βιβλίο αυτό μπορεί να πέσει στα χέρια του οποιουδήποτε αναγνώστη.

Γιατί τουλάχιστον για εμένα, αλλά ίσως και για άλλους αναγνώστες το τέλος είναι αυτό,  που κρατά  το μετείκασμα στο κάθε βιβλίο.

 

Βέβαια αυτό είναι ένα προσωπικό βίωμα. αναφέρω ο κάθε αναγνώστης είναι διαφορετικός. 😊

Οπότε αν το επιλέξετε Θα χαρώ να διαβάσω και διαφορετικές απόψεις.