Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Το προσωπείο" της Κατερίνας Δρουμούση

 Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, με εντυπωσίασε από το οπισθόφυλλο του. Το περιεχόμενο των λέξεων, που το περιγράφουν μου προκάλεσαν την αναγκαιότητα  να το αποκτήσω όπως και έπραξα.

Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω την άποψή, μου από τα αρνητικά του βιβλίου, διότι θέλω παρακάτω να σταθώ περισσότερο όχι τόσο στα θετικά αλλά πιότερο στο θέμα, που πραγματεύεται.

Ένα από τα κύρια αρνητικά στοιχεία είναι στους διάλογους και στις πράξεις των ηρώων, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη ρεαλιστική πλευρά της ιστορίας. 

 Στις πιο συναισθηματικές στιγμές των ηρώων, οι διάλογοι φαντάζουν υπερβολικοί. Χωρίς συνάφεια συνδυαστικά με την ιστορία του βιβλίου.

 Ένα κύριο συστατικό, που λείπει από το βιβλίο είναι η ένταση. Στιγμές - στιγμές η αφήγηση γίνεται ξύλινη και δε θα έπρεπε, γιατί το θέμα του δεν ταιριάζει στην " δημοσιογραφική "  αφήγηση. Σκηνές, που από μόνες τους έχουν ένταση από τη φύση τους, περνούν από τα μάτια του αναγνώστη αδιάφορα,γιατί λείπει η συναισθηματική φόρτιση, που τους αρμόζει.

 Το τρίτο και τελευταίο αρνητικό στοιχείο για εμένα έχει να κάνει με έναν ήρωα. Τον κεντρικό  ήρωα του βιβλίου, που ο ρόλος του είναι σημαντικός, καθώς το βιβλίο είναι γραμμένο από τη δική του φύση και πράξεις.

Λείπουν σημαντικά στοιχεία για το πώς έφτασε σε αυτό το σημείο. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό, που δε μας δίνονται οι πληροφορίες για το πώς εξελίχθηκε από την παιδική του ηλικία έως την ενήλικη.

 Ωστόσο οφείλω να επισημάνω ότι αυτός ίσως να είναι και ο σκοπός της συγγραφεα. Τα στοιχεία, που διαμόρφωσαν τον ενήλικο χαρακτήρα του σταματούν σε ένα κρίσιμο και αινιγματικό χρονικό διάστημα.

Το προσωπείο είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, που στον καμβά του έχει χρωματικές πινελιές από  ψυχολογικό & αστυνομικό είδος λογοτεχνίας.

Είναι ένα ψυχογραφικο αφήγημα, που τοποθετεί τους ήρωες του σε μια περίπλοκη και άκρως ενδιαφέρουσα κατάσταση. Ασχολείται με ένα θέμα ψυχικής υγείας και πόσο αυτό επηρεάζει την ζωή των οικείων αλλά και του ίδιου του παθόντα

 Στο βιβλίο αυτό γνωρίζουμε τη Μαρίνα και τον Δημήτρη. Είναι ζευγάρι και ο γάμος τους είναι ήδη καταδικασμένος. Μέσα από τη συνύπαρξη τους βλέπουμε  τη συναισθηματική τους φόρτιση, σε ένα πολύ δυνατό αφηγηματικό ψυχογράφημα, που δε στέκεται μόνο στα καίρια σημεία αλλά στοχάζεται σε βάθος την κατάσταση πού βρίσκονται οι ήρωες.

Η Μαρίνα είναι εγκλωβισμένη στην της σχέση όχι μόνο με τον Δημήτρη αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Υποταγμένη στα θέλω των άλλων ξυπνά από τον λήθαργο και αποζητά τη λύτρωση της ψυχής της φτάνοντας τον ίδιο τής τον εαυτό στα όριά του αναζητώντας  την αλήθεια.

Ο Δημήτρης είναι ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, που αρέσκεται να σκοτώνει, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα δαμάσει τους δαίμονές του. 

Με κεντρικό άξονα λοιπόν, την ιστορία των δύο αυτών ηρώων ξετυλίγεται σιγά - σιγά η πλοκή και η εξέλιξη του βιβλίου έχοντας ως αφετηρία το συναισθηματικό κομμάτι, που προκύπτει  από το πρόβλημα του Δημήτρη.

Βλέπουμε, λοιπόν, τη μία πλευρά αυτή της γυναίκας όπου ζει πλέον με τις διαταραχές των συναισθημάτων της και το θύμα, που γίνεται θύτης,  που προκαλεί όλη αυτή την αναστάτωση όχι μόνο στον περίγυρό του αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι απόλυτα αρμονικός με το αντικείμενο του θέματος του βιβλίου. 

Αυτό που περιγράφει η συγγραφέας μέσα από τις καταστάσεις του ήρωα της είναι η προσποιητή συμπεριφορά του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, που αναγκάζεται ηθελημένα ή άλλες φορές  αρέσκεται να φορά μία μάσκα είτε για να κρύψει αυτό, που πραγματικά είναι, γιατί αυτό, που είναι του δημιουργεί φόβο ή από την άλλη αυτή η μάσκα τον βοηθά να κρύψει εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα του που είναι τοξικά, και η μάσκα γίνεται το βοηθητικό του " χάρισμα" ώστε, να καταφέρει να δημιουργήσει τις άσχημες καταστάσεις που έχει στο μυαλό του. Να χειραγωγήσει, να υποτάξει ή ακόμη και να σκοτώσει..!

Όπως προανέφερα το βιβλίο έχει πινελιές από την κατηγορία του αστυνομικού & ψυχολόγου θρίλερ. Το επισημάνω ως πινελιές διότι παρόλο, που τα στοιχεία υπάρχουν είναι ελλιπής για να χαρακτηρίστει αστυνομικο.  Ο ρόλος αυτής της πινελιάς  εξυπηρετεί  μόνο τις πράξεις του παθόντα Δημήτρη.

Βέβαια στις τελευταίες σελίδες, όπου εκεί βλέπουμε να έρχεται το τέλος της ιστορίας υπάρχει μία σχετική αναζωπύρωση του αστυνομικού στοιχείου. 

Αναφορικά σε 'ό,τι'  έχει να κάνει με τις πράξεις του ανθρώπου, που το πρόβλημα του αναφέρετε στον πυρήνα του μυθιστορήματος.

Διάχυτο είναι το στοιχείο της αγωνίας στις τελευταίες σελίδες για τις πράξεις των ηρώων και για την  έκβαση αυτών. 

Είναι όμως ενδιαφέρον, ο τρόπος, που η συγγραφέας έχει επιλέξει να συνδέσει το αστυνομικό κομμάτι στο έργο της. Δεν παρατηρούμε τις σκηνές, που εξελίσσονται στην πλοκή πολύ συχνά σε βιβλία αστυνομικής Ελληνικής λογοτεχνίας.

Ανατροπές στο βιβλίο πάνω στο αστυνομικό κομμάτι δεν υπάρχουν, αλλά ούτε και στο υπόλοιπο βιβλίο, παρά μόνο  σε 'ό,τι'  έχει να κάνει με το συναισθηματικό μέρος του.

Το βιβλίο αυτό αξίζει την προσοχή του αναγνώστη για ακόμη ένα λόγο. Για την εκτεταμένη έρευνα, που έχει κάνει η συγγραφέας πάνω στο αντικείμενο της ψυχικής υγείας. Η αγάπη της για την ψυχολογία της επιστήμης είναι εμφανή ότι ασκεί επιρροή από τον τρόπο, που μας παρουσιάζει το έργο της..

Αυτό την έχει βοηθήσει, ώστε να διαμορφώσει πολύ δυνατό και με ιδιαίτερο τρόπο την ψυχογραφιση των ηρώων της κυριότερα στις συναισθηματικές διακυμάνσεις τους

Το προσωπείο είναι ένα βιβλίο, που περνά ένα πολύ δυνατό μήνυμα:

Μερικές φορές πρέπει το " Εγώ μας" να υπερέχει από το " εμείς".

Να πιστεύουμε περισσότερο στη δύναμη της ψυχής μας και να μην αναλωνόμαστε στα πρέπει και στους φόβους των άλλων. 

Να διεκδικούμε αυτό, που μας αξίζει.