Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Χρυσές πουέντ" της Έλενας Γεράνη

 

Πόσες φορές έχετε σταθεί να κοιτάξετε μαγεμένοι ένα μουσικό κουτί όπου χορεύει μια μπαλαρίνα;

Όμως, έχετε αναλογιστεί αν βλέπετε πραγματικά την μπαλαρίνα;

Το υλικό,που είναι κατασκευασμένη, τις κινήσεις τις;  Όχι, ίσως κάποιες στιγμές σπάνιες.  Η ομορφιά της μουσικής και της κίνησης μας ταξιδεύει και χανόμαστε στο θέαμα της χωρίς να μπορούμε πραγματικά να δούμε εκείνη που χορεύει μόνο για εμάς.

Στην πραγματικότητα είναι μια πανέμορφη αγαλματένια φιγούρα χωρίς ψυχή & συναισθήματα.

Η συγγραφέας Κα Ελένη Γερανη μέσα από το βιβλίο της, μας γνωρίζει την μπαλαρίνα, όχι ως μια άψυχη φιγούρα αλλά όπως πραγματικά είναι.

Με οδηγό την πένα της, που είναι λεπίδι προσφέρει στον αναγνώστη μια διεισδυτική ματιά στην πραγματικότητα μπαλαρίνα. Στην ψυχή της και στην ανθρώπινη υπόσταση της.

 

" Ήμουν μία πειθαρχημένη και καλοκουρδισμένη μπαλαρίνα. Ένα προγραμματισμένο εργαλείο που εκπαιδεύτηκε για χρόνια έτσι ώστε την κατάλληλη στιγμή να ανοίξει για εκείνους - εκτός από εμένα το δρόμο για τις διεθνείς σκηνές χώρου"

 

Η συγγραφέας χτίζει ένα άρτιο, ψυχολογικό κοινωνικό, ατμοσφαιρικό, κινηματογραφικό μυθιστόρημα, βάζοντας τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες στην πλοκή του βιβλίου.

Μεταφέρει τον αναγνώστη στη λυρική σκηνή και στα εγκλήματα, που συμβαίνουν στο μαγικό σκληρό κόσμο της.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο έγκλημα, που διαπράττει κάποιος απέναντι στη ζωή;

" Να γεννηθεί και να ζήσει για, να εκπληρώσει τα όνειρα των άλλων ανθρώπων."

 

Οι χρυσές πουεντ είναι ένα μυθιστόρημα με έντονο το ερωτικό στοιχείο, γεμάτο ίντριγκες, μισή, και  με άρωμα εκδίκησης.

Όμως η συγγραφέας δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον ψυχισμό και συναισθηματικό κόσμο των ηρώων. Εισχωρεί βαθιά στα σκοτάδια της ψυχής τους ψάχνοντας τις τρυφερές ηλιαχτίδες του χαρακτήρα τους.

 

Ιόλη. Άννα. Βανέσα. Μάξιμος. Στέφανος. Φαίη & Λουκάς.

Εφτά ήρωες, που παίζουν το βρόμικο παιχνίδι της ζωής. Το σκάκι.

Οι βασίλισσες:  Άννα & Βανέσα.

Ο βασιλιάς: Μάξιμος.

Ίππος: Στέφανος

Ο πύργος : Ιόλη.

Αξιωματικοί: Φαίη και Λουκάς.

 

Επτά ήρωες. Επτά ανθρώποι, που ο καθένας αντιπροσωπεύει ένα συναίσθημα, μια μικρή εξουσία, ένα λάθος, μια αλήθεια & ένα ρόλο στο έγκλημα.

Όλοι σκότωσαν κάνεις δεν είναι αθώος.

 

Οι χρυσές Πουεντ είναι ένα βιβλίο, που έχει όλα τα στοιχεία για,να γίνει μια μίνι σειρά η ακόμη και μια κινηματογραφική ταινία.

Έχει πολλές πτυχές, που μπορούν να τεθούν προς  συζητήση ανάμεσα στους φίλους της λογοτεχνίας και όχι μόνο.

Αν και έχει μία ιστορία να διηγηθεί το πιο εντυπωσιακό είναι οι λέξεις και η ιστορία πίσω από αυτήν.

Το βάθος του ψυχισμού του ανθρώπου.

Χωρίς ιατρικούς όρους αλλά με απλές, κατανοητές λέξεις η συγγραφέας εμβαθύνει σε αυτό τον κόσμο δημιουργώντας συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμούς στον αναγνώστη.

Περνά ένα δυνατό κοινωνικό μήνυμα για τη μοναξιά και τον αποκλεισμό των ανθρώπων, που γίνονται πιόνια, σε αυτή την περίσταση όμορφες αψεγάδιαστες μπαλαρίνες χωρίς συναίσθημα στα θέλω και τα πρέπει των άλλων.. Και αυτοί οι άνθρωποι αυτήν την κακοποίηση τη θεωρούν αγάπη.

Αυτή η κακοποίηση μπορεί να συμβεί και από τον πιο κοντινό σου άνθρωπο, αλλά μερικές φορές και από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Χορός μια εκφραστική τέχνη χωρίς έκφραση ψυχής.

Πώς γίνεται να είσαι μπαλαρίνα χωρίς να μπορείς να χορέψεις με την ψυχή σου παρά μόνο με το σώμα σου;

Πώς γίνεται να ματώνουν οι όμορφες χρυσές πουεντ;

Και όμως ματώνουν, και η Κα Γερανη τις μάτωσε με έναν αφοπλιστικό τρόπο, όχι γεμίζοντας σελίδες με λέξεις, αλλά λέξεις με εικόνες..

Δυνατές και συγκινητικές.

Λέξεις, που σκοτώνουν..!

Όπως, και η ίδια η ζωή.

 

" Δεν είμαστε μόνο αυτό που φαίνεται. Όλοι από κάπου προερχόμαστε και ο καθένας μας έχει τα δικά του αγκάθια. Δεν ευθυνόμαστε για όλα εμείς. Κανείς για παράδειγμα δεν ευθύνεται για το πού μεγάλωσε και από ποιους. Κάποια όμως είναι απόλυτα δικά μας. Τα σκαλισαμε μόνοι μας πάνω στις ψυχές μας με το δικό μας χέρι. Δεν έχει σημασία αν το αφήνουμε να προβληθούν πάνω στους άλλους. Αυτό που δίνουμε προς τα έξω είναι αυτό που εμείς επιτρέπουμε να φανεί...

Το τέλειο ανήκει στο θείο, η αγριότητα στο θηρίο. Ο άνθρωπος στρατοπεδεύει κάπου ανάμεσα."