Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο " Φονική Εκδίκηση" της Μιράντας Καλλιάνου

 

  Πρώτη επαφή με τη συγγραφέα και πρώτη επαφή της συγγραφέας με την λογοτεχνία. Η συγγραφέας βαδίζει στα λογοτεχνικά μονοπάτια, με το ντεμπούτο να ξεκινά από την αστυνομική λογοτεχνία.

  Η φονική εκδίκηση είναι ένα flat αστυνομικό μυθιστόρημα. Κατά την ανάγνωση, η επιρροή της συγγραφέως από την Αγκάθα Κρίστι και τον αστυνόμο Μπέκα είναι εμφανή. 

 Αν και η συγγραφέας έχει υιοθετήσει το δικό της στιλ, σεναριογράφικα & ατμοσφαιρικά η υπόθεση, η εξέλιξη, η ροή & η πλοκή της ιστορίας φέρνει στο νου τη σειρά του αστυνόμου Μπέκα.

  Αυτό το μυθιστόρημα είναι γραμμένο, με σενάριογραφικο  τρόπο. Απαρτίζεται από μικρά κεφάλαια, όπου κάθε τίτλος που έχει το κάθε κεφάλαιο, είναι σαν να αλλάζει η σκηνή χτυπώντας ο σκηνοθέτης ( σε αυτή την περίπτωση η συγγραφέας) την κλακέτα για να αλλάξει ο τόπος, τα γεγονότα αλλά όχι οι ήρωες.

  Η ιστορία ξεκίνα με ένα μυστήριο φόνο. Ένα φόνο ενός σημαντικού προσώπου και η αστυνομία μαζί με το ερευνητικό γραφείο εισχωρούν στην κοσμική ελίτ ψάχνοντας στοιχεία προσπαθώντας να λύσουν γρίφους και να σπάσουν τα εμπόδια- αινίγματα για να βρουν την λύση του μυστηρίου.

 

Το βιβλίο αυτό έχει και πολλά θετικά αλλά και αρκετά αρνητικά στοιχεία.

Θα ξεκινήσω με τα θετικά.!

 

 Η συγγραφέας έχει ταλέντο στο να χτίζει μία ατμόσφαιρα ανάλογη με την ιστορία της.

Η ατμόσφαιρα είναι κινηματογραφική,  πλάθει εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη, ζωντανεύοντας την ιστορία.

 

Η σκιαγράφηση των ηρώων είναι αριστοτεχνικά δομημένη και στην εμβάθυνση σε όλα τα στάδια και τις αλλαγές που φέρνουν τα γεγονότα της ιστορίας στις ζωές τους

 

Το ερευνητικό κομμάτι είναι και το πιο καλοδουλεμένο στοιχείο σε αυτό το βιβλίο.

Υπάρχει τρέχουσα ροή και εξέλιξη και τα στοιχεία έρχονται στο προσκήνιο ανεμπόδιστα, σωστά δομημένα χωρίς υπερβολές και τα φανφάρες. Ακριβώς όπως στις αστυνομικές σειρές- ταινίες.

 

 

Αγωνία και δράση.!

Η αγωνία υπάρχει αλλά δεν είναι απόλυτα επαρκής. Είναι απόλυτα σφιχτοδεμένη  στο κομμάτι της έρευνας αλλά όχι στην αλληλεπίδραση της με την δράση.

 

Και εδώ είναι που η ιστορία αρχίζει να έχει τα αρνητικά της στοιχεία.

 

Όταν η ιστορία κορυφώνεται, και όλες οι εξελίξεις φτάνουν στο κίνητρο και στο δολοφόνο επακολουθούν κάποιες στιγμές δράσης, που είναι υπερβολικές και μη ρεαλιστικές.

Οι σκηνές της αναμέτρησης, και τα γεγονότα που επέρχονται, είναι λιγάκι υπερβολικά ως προς το αποτέλεσμα τους.

Δεν βαδίζουν σε φυσιολογικά επίπεδα ούτε στη λογοτεχνία  αλλά ούτε και στην πραγματική ζωή.

Αυτό το γεγονός έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει καταλυτική δράση και να χάνεται η ουσία της λόγω αυτών των συμβάντων.

Μπορώ όμως να το δικαιολογήσω καθώς η συγγραφέας είναι νέα στο χώρο της λογοτεχνίας και είμαι σίγουρη ότι στα επόμενα βιβλία το κομμάτι αυτό θα το εξαλείψει.

 Ο αναγνώστης δεν μπορεί να βρει εύκολα το δολοφόνο. Αυτό εμφανίζεται σταδιακά προς το τέλος με τα στοιχεία που δίνει η συγγραφέας μέσω των ηρώων της στον αναγνώστη.

Όσον αφορά το κίνητρο, το μόνο που θα ήθελα, θα ήταν λίγο παραπάνω σκιαγράφηση στο γιατί, να εμβαθύνει λίγο περισσότερο στα αιτία που έφτασαν το δολοφόνο σε αυτό το σημείο. Ναι μεν υπάρχει η αναφορά του γεγονότος, αλλά θα προτιμούσα λίγες λεπτομέρειες περισσότερες.

 

Πέρα από αυτό το γεγονός, η συγγραφέας δίνει είναι ένα πολύ δυνατό αστυνομικό flat μυθιστόρημα στο αναγνωστικό κοινό. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, όχι μόνο για να τη γνωρίσει ο κόσμος της αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά γιατί πραγματικά η συγγραφέας έχει το κίνητρο αλλά και το άλλοθι για να δώσει ένα πολύ δυνατό χνάρι στην αστυνομική λογοτεχνία.