Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο " Το σύνδρομο του μεσσία" του Ηλία Μωραΐτη

 

   Το νέο βιβλίο του Ηλία Μωραΐτη με τίτλο: Το σύνδρομο του Μεσσία είναι διαφορετικό ως προς τον τρόπο γραφής, ανάπτυξης και θέματος από αυτά που μας έχει συνηθίσει. Αυτή την φορά απασχολείται με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται σε θρίλερ.

Ένα σεξουαλικό, σκοτεινό, καταθλιπτικό, θρησκευτικό και ψυχωτικό θρίλερ.

    Στην πόλη των Ιωαννίνων συγκλονίζουν τρεις φρικιαστικές γυναικοκτονίες. Πίσω από αυτούς τους φόνους, υπάρχουν διάφορα πρόσωπα που με άρρηκτο τρόπο συνδέονται με αυτές τις γυναίκες και τον χαμό τους.

📝 Ένας ζωγράφος καλλιτέχνης.!

📝 Ένας ντεντέκτιβ με σκοτεινό παρελθόν.

📝Μια ιδιοκτήτρια γκαλερί.

📝 Μια φοιτήτρια ιατρικής.

📝 Ένας εκκεντρικός συλλέκτης έργων.

📝 Ένας ψυχίατρος.

📝 Τρεις φόνοι.

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στο βιβλίο είναι το προφίλ του ήρωα.

Η αποτύπωση των συναισθημάτων, οι σκέψεις, οι αντιδράσεις, η ευχαρίστηση, το δέος της τρέλας της βαριάς ψυχική νόσου και του ίδιου του μυαλού και όχι μόνο ως "άρρωστος" αλλά και ως ύποπτος "δολοφόνος"

Τόσο έντονη ήταν η ψυχογράφηση του προφίλ και η αποτύπωση που ένιωθα ότι είχα απέναντι μου τον ίδιο τον ήρωα.

 

 🔖 Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο προφίλ του ήρωα.

🔸 Αυτός ο ήρωας σε τράβα στα άδυτα της ψυχής του.

🔸 Ελκύεται από το κακό.

🔸Ζει μέσα από τις παράλογες φαντασιώσεις του. Τρέφει με αίμα, πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων ( που ο ίδιος πιστεύει ότι προκαλεί) την ευτυχία του.

🔸 Απλώνει μέσα του την απόγνωση, την απελπισία και τη δυστυχία παίρνοντας με αυτό τον τρόπο τις ανθρώπινες ανάσες του.

🔸 Είναι το ίδιο το καλό και το κακό μαζί.

Το σύνδρομο του μεσσία είναι δυνατό ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα. Ένα κρεσέντο παραφροσύνης που κοχλάζει μέσα του η λογική με την παραφροσύνη.

Το καλό είναι σαν ένα μικρό τέρας που είναι είδος προς εξαφάνιση αλλά το κακό παρομοιάζεται σαν μια γλυκιά προσευχή.

📝 Αγωνία και δράση.  

   Δε θα έλεγα ότι η δραστηριοποίηση αυτών των δύο συναισθημάτων είναι έντονη. Διασκορπίζεται σε διάφορες σκηνές στο βιβλίο χωρίς να έχουν ουσιαστικά μεγάλο ρόλο στο βιβλίο. Μόνο στις πολλή κυρίες στιγμές του βιβλίου έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

📝 Κάπου στη μέση τα στοιχεία αρχίζουν και ανακυκλώνονται ξανά και ξανά με μια διαφορετική ματιά από τον ήρωα που τα αναφέρει. Αυτό βέβαια ίσως να κουράζει τον αναγνώστη ως ένα σημείο αλλά έχει τον λόγο που (κατά τη δική μου άποψη) που γίνεται αυτό.

Και ο λόγος είναι ο τίτλος του βιβλίου.

Μέχρι και λίγο πριν το τέλος εγώ δεν κατανοούσα για πιο λόγο δόθηκε ο συγκεκριμένος τίτλος σε ένα αστυνομικό θρίλερ. Όμως η εξέλιξη των γεγονότων με βοήθησε να καταλάβω.

Γιατί όλο το βιβλίο στηρίζεται στον τίτλο του. Και ίσως να είναι το πιο πανέξυπνο εγχείρημα που έχω συναντήσει σε αυτού του είδους τη λογοτεχνία, διότι πιστεύω ότι τα καλά βιβλία δίνουν τροφή για σκέψη και ο συγγραφέας σε αυτό στάθηκε για, να δώσει ένα διαφορετικό βιβλίο στο κοινό του και ταυτόχρονα να στρέψει την προσοχή στο ερέθισμα που προκαλεί ο τίτλος.

❗Και το μεγάλο ερώτημα είναι: Ποια η σχέση του τίτλου, με τρεις δολοφονημένες γυναίκες και έναν ψυχοπαθή που πιστεύει ότι είναι ο κύριος υπαίτιος των φόνων;

Αυτό θα το ανακαλύψετε, όταν διαβάσετε το βιβλίο, που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το καλύτερο του συγγραφέα.

📝Αν έπρεπε να αναφέρω ένα αρνητικό στοιχείο θα μιλούσα για το τέλος του βιβλίου. Ο συγγραφέας μας έχει συνηθίσει σε ξαφνικός και αναπάντεχους τίτλους τέλους, στο συγκεκριμένο βιβλίο όμως θα έλεγα ότι το τέλος έκλεισε έναν κύκλο γεγονότων δίνοντας μια ανάλαφρη γεύση στο βιβλίο παίρνοντας όμως ένα όμορφο μήνυμα

 

Σας το προτείνω για, να πάρετε μια γεύση για το συναίσθημα του καλού και του κακού που καθρεφτίζει όχι μόνο στους ήρωες αλλά είναι εμποτισμένο σε κάθε σελίδα