Κριτική - Άποψη από Χ. Κουρουπάκη για το βιβλίο "Απαγορευτικό" του Μιχάλη Κατσιμπάρδη

 

Σε ένα ταξίδι του νου που διαβαίνει διστακτικά στο παρελθόν του, βουτώντας στον πόνο, τις βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις που δεν θα σβήσουν ποτέ, αλλά και την νοσταλγία από τον κόσμο της γιαγιάς, διεισδύει το βιβλίο του Μιχάλη Κατσιμπάρδη, με τίτλο "Απαγορευτικό".

 Πρωταγωνιστής ο Στέφανος, ένας χαρακτήρας εσωστρεφής, απόμακρος, σχεδόν αντικοινωνικός. Ουρανούπολη, τέλη του 1980.  Αφορμή, μια φουρτούνα, μια αναμονή σε ένα καφενείο γεμάτο χαρακτήρες καθημερινούς, ένας φίλος που έχει αργήσει, ένα ταξίδι  που δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, ένα "απαγορευτικό" που επίκειται...

 Απόψεις και προβληματισμοί διασταυρώνονται, βρίσκουν την ευκαιρία να συνυπάρξουν ανάμεσα στους θαμώνες και να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα εκρηκτική, γεμάτη ένταση, εν όψει ενός πιθανού απαγορευτικού απόπλου .     Προορισμός το Άγιον όρος, με την σκιά του Άβατου να ρίχνει βαρύ το πέπλο της, στο νου και τις θυμίσεις του Στέφανου.   Η αναμονή στο γραφικό καφενείο, δίνει το χρόνο στο νου και την ψυχή του να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο. Μέσα στις λίγες κουβέντες που θα μοιραστεί με τον κόσμο, ο Στέφανος δηλώνει τον λόγο της επίσκεψης του στο Άβατο.  Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καθαρά θεατρική, η προσμονή αυτή δίνει όλο τον απαιτούμενο χώρο στις απόψεις, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, ανθρώπων απλών, καθημερινών, αλλά και διαφορετικών, να αποκαλυφθούν στον αναγνώστη.  Η συζήτηση επικεντρώνεται τόσο στην ασκητική ζωή στο Άβατο, όσο και στις κοινωνικές δυσκολίες.

  Σε πρωτοπρόσωπη γραφή, η ζωή του Στέφανου ξετυλίγεται, ζωντανεύει, έχοντας διανύσει μια διαδρομή δύσκολη. Τα παιδικά του χρόνια με τον Λεβιάθαν, τον φίλο που θα ταξιδέψουν μαζί στο Άβατο, η πίκρα από την εγκατάλειψη των γονιών του, που έφυγαν για την Γερμανία αφήνοντας τον στα χέρια της γιαγιάς.   Απόρριψη , εγκατάλειψη, προδοσία, πόνος θα αναμετρηθούν στήθος με στήθος με ένα "εγώ" ανήσυχο, πεισματάρικο, επίμονο, με πλήρη αυτογνωσία και ισχυρό πνεύμα. Στη πάλη αυτή, η σκληρή λογική θα δώσει τη θέση της στην ελπίδα, στο όνειρο, στην ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο, μια πιο όμορφη ζωή. Η "φιλοσοφία" της γιαγιάς όμως είναι αυτή που "θριαμβευτικά" λυτρώνει τις ανησυχίες του και τον οδηγεί στο φως.

Ο συγγραφέας μέσα από αποφθέγματα και γνωμικά, αλλά και εμβαθύνοντας σε θέματα κοινωνικά φωτίζει μια άλλη εποχή, ανθρώπων αγράμματων, μα συνάμα σοφών και δίκαιων.  Η ανάγκη του να δηλώσει ότι ο λόγος της επίσκεψης στο Άβατο, δεν είναι θρησκευτικός, αλλά φιλοσοφικός, κοινωνιολογικός και ερευνητικός, αποτελεί μόνο μία έκφανση του αινιγματικού του χαρακτήρα, που παλεύει απεγνωσμένα να βρει το δρόμο... μέσα του. 

Ο συγγραφέας με καθαρή και κατανοητή γραφή, χειρίζεται περίτεχνα με την πένα του δύσκολα κοινωνικά ζητήματα,  "ξεγυμνώνοντας" προκαταλήψεις, και καυτηριάζοντας  μία "εκ γενετής" κοινωνική παθογένεια.  Η παραστατική μεταφορά των απόψεων του κόσμου μέσα στο  καφενείο της Ουρανούπολης γίνεται μια μικρογραφία της ίδιας της Ελληνικής κοινωνίας.   Ο αναγνώστης αφουγκράζεται, ταυτίζεται, θυμάται, συγκινείται... σ' ένα απ' τα τραπεζάκια του καφενείου της Ουρανούπολης, ενώ ένα απροσδόκητο και ανατρεπτικό τέλος καραδοκεί...