ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΕΥΑ ΜΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ " Η ΜΑΝΤΑΜ"

« Η Μαντάμ»

Το βιβλίο « Η μαντάμ» δε σε γοητεύει από την ιστορία του που δεν είναι πρωτότυπη αλλα σε γοητευει από τις λέξεις του.

Είναι ένα ψυχογραφικό θρίλερ για τον άνθρωπο.
Μπορεί να κινείται σε κοινωνικά θέματα αλλα όλη η ουσία και η γοητεία είναι η γραφή και η ψυχογραφήση του ανθρώπου στα στάδια της ζωής του.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται μέσα στη φυλακή.
Και Εκεί σε αυτές τις σελίδες βλέπεις όλη τη μαγεία του βιβλίου.
Τελικά όσο πιο πολυ διαβάζω κατανοώ ότι το θέμα δε είναι αν ένα βιβλίο είναι πρωτότυπο σαν θέμα η όχι αλλα το πως σου το συστήνει ο συγγραφέας.
Η διάφορα είναι στη γραφή και στις λέξεις του.
Σε αυτά τα παραπάνω που μπορεί να λάβεις σαν αναγνώστης που γνωρίζεις ένα βιβλιο από την αρχή.
Που ανακαλύπτεις τη μυρωδιά της νέας ιστορίας που ίσως σου θυμίζει κάτι αλλα κάπου εκεί υπάρχει κάτι νέο να ανακαλύψεις.
Που θα σε μαγέψει από τη αρχή.
Που θα μείνεις λίγο παραπάνω σε μια παράγραφο, σε μια λέξη, σε μια πρόταση, σε ένα συναίσθημα χιλιοφορεμένο μα μοναδικό και δυνατό.

Τόσα συναισθήματα.
Τόσα μη και πρέπει καμωμένα σε λίγες μικρές σελίδες.
Τόσα πράγματα που ποτέ δε σκέφτηκα.
Τόσα ανθρώπινα πάθη.
Τόσες ανθρώπινες αλήθειες.

Κάθε σελιδα και ένα δυνατό χαστούκι αλήθειας.
Κάθε σελίδα και μια μικρή ανακάλυψη του εαυτού μου?
Της ζωής.
Της ύπαρξης του διαφορετικού.
Αλήθεια γιατί φοβόμαστε τόσο να κοιτάξουμε την απέναντι πλευρά;
Γιατί κλείνουμε τους ανθρώπους σε καβούκια πριν να φορέσουμε τα παπούτσια της ψυχής τους;
Πριν να πούμε : Μα είμαστε από τα ίδια υλικά φτιαγμένοι.

Οι ιστορίες των γυναικών της φυλακής με συγκλόνισαν.
Με δίδαξαν.
Με συγκίνησαν.
Με κλότσησαν. Ναι με κλοτσήσαν δυνατά στο Είναι μου.
Με ξύπνησαν από το λήθαργο μου.
Δε ξέρω τι φταίει.
Ίσως η γραφή. Ίσως η αλήθεια ποτισμένη με το αίμα ψυχών που βιαστήκαμε να στιγματίσουμε με ταμπέλες.
Μα γιατί αλήθεια δίνουμε ταμπέλες στους ανθρώπους;
Γιατί άπλα δε τους δίνουμε το δικαίωμα να μιλήσουν;
Γιατί δεν αφουγκραζόμαστε τη ψυχή τους;
Γιατί νιώθουμε ανήμποροι η' φοβισμένοι να κοιτάξουμε την άλλη πλευρά του διαφορετικού;

Στην Ελευθερία μου..!
Έτσι ξεκινά το αναγνωστικό αυτό ταξίδι και έτσι τελειώνει.

Περιμένοντας το επόμενο τρένο της ζωής τους οι ήρωες.
Η Μαργαρίτα.
Η Μαντάμ μα και τόσες άλλες ψυχές στιγματισμένες να ζουν μια πλασμένη δική τους ευτυχία στο δικό τους μικρόκοσμο.

Γιατί οι άνθρωποι όταν δε μπορούν να γκρεμίσουν τείχη χτίζουν θεμέλια και μέσα σε αυτά τα θεμέλια ζωγραφίζουν τη δική τους ευτυχία.

Αρκεί να βρεις ένα αποκούμπι να μπορέσει να σου ράψει ξανά από την αρχή τις φτερούγες σου, με αγάπη.
Όπως η Μαντάμ.
Όπως ο Αλέξανδρος.
Όπως ένα κελί, ένα τραπεζάκι και ένας καφές έστω και πικρός.
Όπως η ζωή.
Γιατί για να βρεις την ελευθερία πρέπει πρώτα να νιώσεις τη φυλακή της ψυχής.
Μόνο τότε θα μπορέσεις να βρεις τη δύναμη να πετάξεις.

Τελικά αυτό το βιβλιο μου γνώρισε πολλά.
Μου έμαθε την άλλη πλευρά της ζωής.

Όμως θα αναφέρω και τα αρνητικά του αν και μέσα στα τόσα θετικά θα χαθούν.

Καταρχήν οι σκληροπυρηνικοί αστυνόμοι.
Αυτό χτύπησε κάπως γιατί σίγουρα δε χτυπάνε έτσι για να τονώσουν το εγω τους. Ήταν λίγο άκυρο αν και καταλαβαίνω ότι ίσως η συγγραφέας θέλησε με αυτό το τρόπο να δώσει λίγο παραπάνω θλίψη στη ιστορία.
Και το τέλος.
Ήταν απότομο. Κάπως περίεργα Έκλεισε η τελευταία σελιδα του βιβλίου.

Κατά τα αλλα σίγουρα θα το ξανά διάβαζα.
Πιστεύω ότι τα επόμενα βιβλία της θα συζητηθούν και θα μας μαγέψουν ακόμη περισσότερο.

Στην ελευθερία λοιπόν.
Της ψυχής η της ζωής.
Της αγάπης η' του θανάτου..
Στη ελευθέρια που πάντα θα είναι στο χέρι μας να την γητεύσουμε.
Στην ελευθερία της ανάσας μας να ζούμε όπως εμείς ποθούμε και να μην φοβόμαστε την ταμπέλα

Γιατί ταμπέλες μόνο οι άνθρωποι φτιάχνουν ενώ την ελευθερία την κερδίζει μόνο η ψυχή.
Στη ελευθερία της μικρής μάχης για να αγγίξουμε τη νίκη του πόλεμου.
Στην ελευθέρια