ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Κα Αργυροπούλου, καταρχήν να σας ευχαριστήσουμε θερμά για τον χρόνο που μας διαθέτετε για αυτήν την συνέντευξη, καθώς επιθυμία μας είναι να σας γνωρίσουμε καλύτερα.

Εγώ πρέπει  και θέλω να σας ευχαριστήσω για τον δικό σας χρόνο που…φέρνει στην επιφάνεια  την επιθυμία μου, μέσα από το βιβλίο, «Τα 24 κλειδιά της ζωής», που οι εκδόσεις «Άπαρσις» μου έκαναν την τιμή να κυκλοφορήσει,  ο αναγνώστης, να  κοντοσταθεί και να σκύψει πάνω από το γεμάτο  παράπονο και ανασφάλεια βλέμμα ενός αδέσποτου ζώου. Γιατί αυτό ήταν η Γκούφη, ο σκύλος μου, λίγο πριν  ανταμώσουμε και  ζήσουμε μαζί μέχρι το τέλος της. Σε αυτήν είναι αφιερωμένο το βιβλίο και η αλήθεια είναι πως ..το «γράψαμε» μαζί, καθ’ υπαγόρευσιν εκείνης, με τον μοναδικό  τρόπο που μπορεί να σου πει και μεταφέρει πράγματα ένας σκύλος , όπως ίσως και άλλα «ζώα συντροφιάς», ως συνηθίζεται να τα αποκαλούμε.

-Είστε δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τι είναι για σας η δημοσιογραφία και τι η συγγραφή;

Φλερτάροντας με το ενδεχόμενο, η απάντηση να ενοχλήσει τις εκδόσεις μου  και παρότι η συγγραφή είναι ο δρόμος που επέλεξα να κινούμαι πλέον, θα αποποιηθώ, προς το παρόν  τον τίτλο της συγγραφέως καθώς θεωρώ πως η δημιουργία και έκδοση ενός   βιβλίου   δεν σε «ντύνει» ή «βαφτίζει» αυτόματα συγγραφέα. (Άλλωστε το βιβλίο δεν το έγραψα εγώ αλλά η Γκούφη!). Η σχέση μου με τη δημοσιογραφία είναι διαφορετική καθώς επί χρόνια αποτέλεσε επάγγελμα βιοπορισμού. Η δημοσιογραφία είναι ενημέρωση και επικαιρότητα με τους κανόνες που διέπουν την  πληροφόρηση. Η συγγραφή, όπως άλλωστε και η ποίηση, με τον δικό της άμεσο και βαθυστόχαστο  τρόπο,  είναι ταξίδι στο πέλαγος των βιωμάτων, των συναισθημάτων και των εικόνων που έχουν περάσει από τη ζωή εκείνου που αποφασίζει να χαϊδέψει τα πλήκτρα (ή το στυλό)  και να αφεθεί. Στη δημοσιογραφία κάποιος «σου δίνει πάσα» , κάποιος θα βρεθεί να σε  «σώσει». Στη συγγραφή είσαι εσύ και η ψυχή σου, δεν κολυμπά κανείς  δίπλα σου, ούτε έχεις σωσίβιο. Στη δημοσιογραφία καλείσαι να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και το ένστικτο άγρυπνο. Στη συγγραφή έχεις τα μάτια κλειστά, βυθίζεσαι στο σκοτάδι και σε πάει το ένστικτο. Ίσως και αυτή να είναι η βασική ομοιότητα τους,  ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ, πέρα από την πρωταρχική, πως χειρίζεσαι  τον Λόγο.  Μόνο που, στη συγγραφή είσαι εσύ ο δημιουργός του έργου και των ηρώων. Στη δημοσιογραφία παρουσιάζεις τον όποιο δημιουργό και το δημιούργημα του. Τους ήρωες τους τσαλακώνεις κατά πώς θέλεις ή στη συνέχεια σε πηγαίνουν εκείνοι. Στην υγιή  δημοσιογραφία, είτε κρατάς αποστάσεις, είτε...αποκαλύπτεις τους… «τσαλακωμένους».

-Τι σας ώθησε  για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;

«Υπήρξα ένα εσωστρεφές παιδί που συχνά με καλούσε η φαντασία και την θεωρούσα λιγότερο πληκτική από την…αυστηρή, πειθαρχημένη ή στημένη  παρουσία των ενηλίκων. Ενίοτε τη μοιραζόμουν βέβαια με τα παιδιά της ηλικίας μου αλλά εκείνη προτιμούσε τις περισσότερες φορές να τα λέμε οι δυο μας. Ήταν και σοφή και απείθαρχη. Ό,τι καλύτερο δηλαδή. Έτσι, άλλοτε μου υποδείκνυε να διαβάσω ένα βιβλίο, άλλοτε  με προκαλούσε να γράψουμε μαζί ένα  ποίημα. Μεγαλώνοντας μάλλον έγινα πιο πεζή».

-Ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις σας  από το μέχρι τώρα «ταξίδι» του βιβλίου;

«Νιώθω όπως η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων. Όλα μου φαίνονται καινούρια και μαγικά. Κι επειδή στην όλη διαδικασία εμπλέκεται και η Π.Φ.Π.Ο (Πανελλαδική Φιλοζωϊκή & Περιβαλλοντική Ομοσπονδία) και η Πρόεδρος της κ. Νατάσα Βυσσίνου Μπομπολάκη  καθώς, ο στόχος είναι  χρήματα  από τις πωλήσεις  να προσφέρονται στην Ομοσπονδία δεν μπορώ παρά να είμαι ενθουσιασμένη. Ελπίζω να   καταφέρουμε, έστω και στο ελάχιστο με τις εκδόσεις να συνεισφέρουμε κι εμείς.  Γίνεται τεράστια δουλειά από την Ομοσπονδία και τους εθελοντές για τα δικαιώματα των ζώων και την ευημερία τους. Οι καιροί όμως είναι δύσκολοι και διαρκώς γίνονται ακόμα πιο δύσκολοι και οι ανάγκες είναι τεράστιες που σημαίνει ότι όλοι πρέπει να συσπειρωθούμε, να συνδράμουμε και να βρούμε λύσεις».

-Πόσο καιρό σας πήρε το γράψιμο του βιβλίου σας;

«Τα βιβλία είναι  όπως οι μεγάλοι έρωτες. Έχουν γραφτεί πολύ πριν τους γράψουν εκείνοι που τους βιώνουν. Ένα χρόνο πριν φύγει  η Γκούφη και γίνει συννεφόσκυλο, το βιβλίο γύριζε στο μυαλό μου καθώς έπαιζα κάποια κλειδιά που  συμπτωματικά   βρισκόντουσαν στο γραφείο μου. Ευτυχώς, όχι 24. Μετά ο χρόνος ήταν λίγος…3, 4 μήνες…»

-Πως αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;   

« Αποφάσισα να.. «μεταφράσω» στη γλώσσα των ανθρώπων όλα όσα μου εκμυστηρεύτηκε η Γκούφη για τον δικό της κόσμο, στα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Σας διαβεβαιώ  πως δεν ήταν εύκολη η μετάφραση και δεν ήθελα να υπάρχει μεγάλη  απόκλιση από το… «αυθεντικό κείμενο», γιατί η ψυχή του καθένα είναι ιερή. Κι η ψυχή εκείνου που δεν του δόθηκε το χάρισμα  του λόγου κρύβει πολύ παράπονο και χρειάζεται περισσή ενσυναίσθηση που λείπει απ’ όλους μας, άρα και από εμένα».

-Τα 24 κλειδιά της ζωής  είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο, όχι μόνο για φιλόζωους. Ποια συναισθήματα θέλετε να βιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το;

«Θα ήταν άτοπο, αφελές , εγωιστικό και προφανώς δεν θα είχε και κανένα νόημα να ήθελα , ο αναγνώστης των «24 κλειδιών της ζωής»-φιλόζωος ή μη- να νιώσει αυτά που ένιωσα εγώ γράφοντας το, με την Γκούφη δίπλα μου. Αυτό που  εύχομαι και προσδοκώ να αισθανθεί ωστόσο, ως ανάγκη ψυχής- ζωής είναι το να μην κάνει διακρίσεις. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ. Κι αυτή τη στιγμή  είμαστε μια  «μεγάλη ραγισμένη καρδιά». Κι η καρδιά του κόσμου έχει ανάγκη από αγάπη γιατί μόνο αυτή επουλώνει τις πληγές και τα τραύματα. Η θάλασσα αυτοθεραπεύεται με το…ιώδιο. Το βουνό με τον καθαρό αέρα. Κι ο άνθρωπος με το ιώδιο και τον «καθαρό αέρα» της ανιδιοτελούς αγάπης, που, παραδόξως,  ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή ν’ ανθίσει.

-Η Γκούφι, η ηρωίδα του βιβλίου είναι  ένας  σκύλος , μίξη λυκόσκυλου με κόλεϊ.

Μπορεί ένας σκύλος να γίνει η αφορμή για να ξεκλειδώσουμε τις πόρτες των συναισθημάτων μας;

«Ό,τι υπάρχει και  ζει  μπορεί να  γίνει αφορμή να ξεκλειδώσουμε συναισθήματα. Το «κλειδί» δεν στο προσφέρει απαραίτητα αυτό που βλέπεις αλλά ο τρόπος που επιλέγεις να προσεγγίσεις εσύ μέσα από αυτό, το Θαύμα που λέγεται ζωή».

-…ΑΓΑΠΗ. Όταν με φωνάζεις και με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί , αρκεί να αντέχεις να με γεννήσεις……. Η φράση αυτή για σας αντιπροσωπεύει την πραγματική αγάπη;

« Αρχή της αγάπης είναι η μεταποίηση.  Δεν εννοώ με την έννοια του να αλλάξω τον άλλον να τον ..μεταμορφώσω έτσι όπως θέλω εγώ. Αλλά να  τον δω με τα μάτια της ψυχής μου και να τον δω τόσο βαθιά που να- μεταμορφωθώ εγώ μέσα από αυτή τη συνάντηση κάλεσμα-μοίρασμα. Κι ο ένας να μεταποιήσει τον κόσμο του άλλου, έχοντας σκάψει καθένας  εκεί που είναι η  ρίζα του αλλά  και όσο του επιτρέπει ο άλλος, εκεί που βρίσκεται η δική του. Και ν’ αγκαλιαστούν, όπως κάποια δέντρα- κάτω  από τη γη- που ενώνουν τις ρίζες τους».

-Πιστεύετε ότι με το βιβλίο σας θα «ξεκλειδώσετε» πιο εύκολα τις καρδιές των ανθρώπων, για να αγαπήσουν και γιατί όχι να υιοθετήσουν ένα αδέσποτο σκυλάκι;

« Μόνο ο εαυτός μας μπορεί να μας παροτρύνει και να μας κινήσει πραγματικά και επί της ουσίας να κάνουμε οτιδήποτε, κυρίως κάτι τόσο σοβαρό και υπεύθυνο όπως είναι μια υιοθεσία. Το θέμα δεν είναι να υιοθετήσει κάποιος  αλλά να αγαπήσει  και να κρατήσει μέχρι το τέλος».

-Αν τα τετράποδα είχαν φωνή, ποιο μήνυμα πιστεύετε ότι θα ήθελαν να δώσουν στους ανθρώπους;

 «Αυτό του να είμαστε ευγνώμονες  για όσα μας προσφέρονται, αγωνιστές για όσα θέλουμε να μας προσφερθούν-ώστε να τ’ αξίζουμε- και παρόντες για  αυτό/ σε αυτό  που ζούμε κάθε στιγμή».

-Πως κρίνετε τον νεοέλληνα, είμαστε τελικά φιλόζωοι ή όχι;

«Φοβάμαι πως δεν έχω την κατάλληλη ζυγαριά να σας απαντήσω κι άθελα μου θα σας ρίξω στο ζύγι.  Οι μόνοι ίσως αρμόδιοι να απαντήσουν σε αυτό είναι οι εθελοντές, που ενώ είναι «έξω» ανταμώνουν καθημερινά με το «μέσα» της ανθρώπινης ψυχής». Θα ήθελα κι εγώ να μάθω «από πρώτο χέρι».

-Κα Αργυροπούλου, εσείς πόσα κατοικίδια έχετε;

 «Έχω μια τετράποδη συγκάτοικο, τη Μπαγιάν .Ημίαιμο και εκφραστικό κοκονάκι που σε τρελαίνει με τη δοτικότητα, την τρυφεράδα και την εξυπνάδα της».

.
- Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτό το διάστημα;

«Τώρα, μετά την Γκούφη, είναι η σειρά της Μπαγιάν να γράψει ένα βιβλίο. Ιδιότυπο και άκρως  μεταφυσικό κατά πώς είναι ο χαρακτήρας της. Κάνω κι εδώ τη μετάφραση…»

-Ποια είναι τα όνειρα σας για το μέλλον;

«-Αφήνω το μέλλον στην ησυχία του, αν θέλει  να με…ονειρεύεται εκείνο».

-Ποιος/ α  είναι ο/η αγαπημένος/η  συγγραφέας;

«Αν μου κάνατε την ίδια ερώτηση πριν χρόνια θα σας ανέφερα τουλάχιστον 5, 6 ονόματα , περισσότερο ή λιγότερο γνωστά. Του σήμερα και κυρίως του χτες, καθώς το ιδιαίτερο με αυτές τις συναντήσεις-φιλίες είναι πως μπορεί να … «συστήνεσαι» με τον άλλον, σπάζοντας το φράγμα του χρόνου,  αυτός εκεί κι εσύ, εδώ. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως  ο  πλέον αξιοσέβαστος συγγραφέας, που μπορεί να είναι και ο πλέον άσημος, είναι αυτός που παλεύει καθημερινά και  γράφει τη ζωή του,  είτε στις ιδρωμένες παλάμες του μόχθου και μιας  συχνά απατηλής προσμονής,   είτε στα λιωμένα παπούτσια που τρέχουν για άλλους κι αυτός ονειρεύεται…»

-Ποιο το μότο της ζωής σας;

«Το αγαπημένο μου  μότο είναι η φράση μιας παλιάς διαφήμισης ουίσκι. «Keep walking».

-Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια για το blog σας, skilosstodromo.gr ;

«Το skilosstodromo,gr/com είναι ένα πολιτιστικό  site που αγαπά τα αδέσποτα. Τον τελευταίο καιρό   έχει «παγώσει» με όλα αυτά που διαδραματίζονται ερήμην μας, εις βάρος μας ή .. «για το καλό μας». Σιωπά και αναθεωρεί  το τί είναι «πολιτισμός»,  το τί «είναι άνθρωπος» αλλά και το ποιοι είναι «στο δρόμο».

-Στις 4 Απρίλη γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Αν μπορούσατε να δώσετε ένα μήνυμα  στους ανθρώπους που δεν έχουν καλή σχέση με τους τετράποδους φίλους μας, ποιο θα ήταν αυτό;

«Φίλε μου κάνε ό,τι λέει η καρδιά σου κι ότι σε προστάζει η ψυχούλα σου. Γιόρταζε κάθε μέρα ό,τι αγαπάς, ανεξάρτητα από το ποιοι και πόσοι  μοιράζονται με σένα αυτή την γιορτή. Άνθρωπος είμαι και έχω επίγνωση, ξέρω πως… ό,τι αγαπάς το πληγώνεις.  Τουλάχιστον μην κάνεις το ίδιο και σ’ ότι δεν αγαπάς. Επέτρεψε του να ζήσει.

-Ποια είναι η Γιόλα , σαν άνθρωπος πίσω από την συγγραφέα και την δημοσιογράφο;

«Την μαθαίνω, την ψάχνω. Άλλοτε την βρίσκω και άλλοτε την χάνω. Άλλες φορές είναι «πίσω» κι άλλες βγαίνει μπροστά. Νομίζω πως δεν της αρέσουν οι ταμπέλες, ούτε καν στα επαγγέλματα. Προτιμά όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοιχτά. Το βρίσκει πιο έντιμο. Χωρίς  αυτό να σημαίνει  ότι εκείνη είναι πάντα έντιμη. Θα ήταν ταμπέλα…».

-Ασχοληθήκατε 20 χρόνια με την δημοσιογραφία. Ήταν το όνειρο σας να γίνετε δημοσιογράφος ή κάτι/ κάποιος σας παρακίνησε προς αυτήν την κατεύθυνση;

 «Όσο ευτελές και αν σας φανεί ως όνειρο αυτό, ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία, παρακινούμενη από τον εαυτό μου και  την επιθυμία  μου/του να ΜΕΓΑΛΩΣΩ. Νόμιζα πως, όταν βάζεις κάπου την υπογραφή σου είναι απόδειξη πως μεγάλωσες.

-Μένουμε σπίτι, ποιο είναι το δικό σας μήνυμα που θέλετε να δώσετε στον κόσμο;

 

«ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥ. Τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας, βιβλία. Μελετάμε και…κρατάμε σημειώσεις.  Όσων  ζήσαμε αλλά  και όσων έπονται από την…τεμπελιά μας να διαβάσουμε. Κι όσοι μένουμε μέσα στο σπίτι γκρινιάζοντας ή δυστροπώντας για το άβολο της κατάστασης και τον συλλογικό εγκλεισμό  ας σκεφτούμε όλους όσοι-ανεξαρτήτως είδους ή φυλής- βρίσκονται ΕΞΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ενώ θα προτιμούσαν να είναι στη θέση μας.

Σας ευχαριστούμε  πάρα πολύ για την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε!!

Ευχόμαστε από καρδιάς καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

Σας ευχαριστώ. Για τη φιλοξενία, τις ευχές, το μοίρασμα. Καλή συνέχεια  και σε σας, Καλή δύναμη  στις  επιχειρήσεις ή τους ιδιώτες που έχουν πληγεί, καλή δύναμη στους απανταχού και για όποιον σκοπό  εθελοντές και καλό «απολυτήριο-εξιτήριο» σε όλους.