Κριτική - Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούπα για το βιβλίο " Το χαμένο παιδί" του Christian White

Η αστυνομική λογοτεχνία έχει πολλές και διαφορετικές υποκατηγορίες αν θέλετε στο είδος της.
Τα αστυνομικά, τα αστυνομικά θρίλερ, τα ψυχολογικά θρίλερ και αυτά που εγώ ονομάζω εγκεφαλικά, ψυχολογικά θρίλερ.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το: Χαμένο παιδί.

Σίγουρα ίσως σας τρομάζει ο τίτλος του βιβλίου. Μερικοί αναγνώστες δεν διαβάζουν βιβλία με κακοποίηση παιδιών και γενικά βιβλία με ότι έχει σχέση με τα παιδιά.

Όμως μην σταθείτε στο τίτλο αυτή τη φορά.
Δεν σας κρύβω ότι έχει σχέση με παιδιά αλλά αυτή είναι μια διαφορετική ιστορία.
Μια ιστορία γραμμένη αλλιώς.
Μια ιστορία που πραγματικά θα σας δώσει τροφή για σκέψη.

Το χαμένο παιδί θα έλεγα ότι ανήκει στα θρησκευτικά, κοινωνικά, θρίλερ.
Είναι μια ιστορία για τις κλειστές πόρτες τόσο της ίδιας της ζωής, των οικογενειών αλλά εστιάζει περισσότερο στις κλειστές πόρτες του ανθρώπινου μυαλού και των σκέψεων του.

Ο συγγραφέας θα έλεγα ότι έχει επενδύσει σε αυτό το βιβλίο με μαεστρία στην σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης των ηρώων.

Κάθε ήρωας είναι ένας κύκλος που αλυσοδενεται με σκληρό τρόπο στην ιστορία.

Οι ήρωες είναι το παιχνίδι.
Οι ήρωες κάνουν την διαφορά και όχι η ιστορία.
Κάθε ένας από αυτούς είναι το κομμάτι που ενώνει και τους άλλους.
Αν ένα κομμάτι, ( ήρωας) έλειπε και στη θέση του υπήρχε κάποιο άλλο, ( για μένα) το βιβλίο δεν θα ήταν άρτιο.

Το θέμα του βιβλίου αν και αναφέρεται σε μία εξαφάνιση, επικεντρώνεται περισσότερο για αυτά που αφήνει πίσω του ένα τέτοιο γεγονός.

Τις σκέψεις, τα μυστικά που έρχονται στο φως ακόμη και τις μετέπειτα σχέσεις του άμεσου περιβάλλοντος του εξαφανιζόμενου.
Στην προκειμένη περίπτωση ενός παιδιού.

Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι άλλο ένα κομμάτι που ο συγγραφέας όχι απλά το αναφέρει αλλά το εναρμονίζει άπολυτα στην ιστορία.
Με αυτό το τρόπο δίνει αν θέλετε το βήμα για να σκεφτούμε πως η θρησκεία, η κάθε θρησκεία ή αίρεση επιδρά στη ζωή μας και μας επιβάλει την αλλαγή της σκέψης μας.
Μα κανείς αγνωμους ακόμη και υποχείρια στην τάση ή ακόμη και στη ροπή που "πρέπει" να ακολουθήσουμε.

Το χαμένο παιδί είναι ένα σκληρό βιβλίο.
Όμως σκληρό δεν το κάνουν βίαιες σκηνές που συναντάμε σε πολλα αστυνομικα μυθιστορήματα.
Σκληρό το κάνουν οι σκέψεις, οι πράξεις και τα σκοτεινά μυστικά των ανθρώπων.

Υπάρχουν σκηνές που σοκάρουν.
Από αυτές που είναι ανθρώπινα, εγκεφαλικά βίαιες.
Από αυτές που σου φιμώνουν την ψυχή και ψιθυρίζεις: αποκλείεται.

Το παρόν με το παρελθόν εναλλάσσονται και οι λεπτομέρειες που φέρνουν στο φως είναι καταιγιστικες.
Η αγωνία πάει στο κόκκινο με αποτέλεσμα να σε κάνει να μην θες να το αφήσεις από τα χέρια σου.

Είναι από εκείνα τα βιβλία που κάθε ανατροπή σε ανατριχιάζει.
Κάθε ανατροπή σε φέρνει αντιμέτωπο με φοβίες που υπάρχουν στο νου σου σαν κακά σενάρια ταινίας που δεν θα ήθελες ποτέ να παίξεις τον πρωταγωνιστικό η ακόμη και το ρόλο του κομπάρσου.
Σε κάθε σελίδα υπάρχουν ανατροπές άλλες μικρές άλλες μεγάλες που πραγματικά σε αφήνουν άναυδο.

Το χαμένο παιδί είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν δύναται να το αφήσεις λεπτό από τα χέρια σου.
Νιώθεις ότι πρέπει να αποκλείσεις τον εαυτό σου από όλα τα υπόλοιπα, να κλειδωθείς σε ένα δωμάτιο και να αφωσιωθεις μόνο στο βιβλίο.

Καθώς διάβαζα αυτό το βιβλίο είναι η αλήθεια ένιωθα την ανάσα μου πολλές φορές να σταματά.
Ένιωθα μικρή πολύ μικρή μπροστά στην ανθρώπινη φρίκη που βίωνα σε κάθε σελίδα.

Κάποτε μια φίλη μου είπε: εσύ δεν διαβάζεις απλα, θες τα βιβλία να τα ζεις για αυτό δεν σου αρέσουν όλα.
Δεν ξέρω αν είχε δίκιο όμως με αυτό το βίβλιο δεν ξέρω.
Από την μια ναι το ζούσα και από την άλλη αναρωτιέμαι αν ήθελα να το ζήσω.
Και όμως σκέφτομαι ότι αυτό το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί. Αξίζει να δούμε όλοι μια διαφορετική πλευρά των ανθρώπων.
Του φανατισμού και το κακό που μπορεί να μας κάνει όταν εθελοτυφλούμε στα πάντα ταγμένοι σε ένα ψέμα.

Αυτό που με βοήθησε περισσότερο να μπω στο πνεύμα του βιβλίου είναι η γραφή λεπίδι του συγγραφέα.
Στις κορυφώσεις των σκηνών ένιωθα να πνίγομαι

Ένα βιβλίο που το έκλεισα χιλιάδες φορές και έτρεξα μακρυά του και άλλες τόσες φορές σαν ερωτευμένη αναγνώστρια έτρεξα δίπλα του για να ζητήσω λίγη δόση ακόμη.
Μέχρι να με αποτελειώσει.
Και το έκανε.

Οι τελευταίες σκηνές ήταν το αποκορύφωμα του .

Το τέλος ήταν η λύτρωση μου.

Ανακουφήστικα και ηρέμησε η ψυχή μου.

Μερικές φορές στα άδυτα της ψυχής μας, σε εκείνα τα σκοτάδια που ακόμα και οι ηλιαχτίδες μας φαίνεται τρομακτικές κάνουμε λάθη.
Άλλες φορές απλά και διαχειρίσιμα πολλές φορές τραγικά που μπορούν να αφαιρέσουν ακόμα και μία ζωή.

Κλείνουμε τα μάτια και αφηνόμαστε.

Κλείνουμε τα μάτια και αφήνουμε τους άλλους να χειραγωγήσουν τις πράξεις μας.
Δεν σκεφτόμαστε καθαρά γιατί δεν μπορούμε.
Κακά τα ψέματα δεν θέλω να δικαιολογήσω καταστάσεις αλλά όταν φτάνεις να γονατίσεις δεν είναι εύκολο να σηκωθείς

Δεν είναι εύκολο να πιστέψεις ξανά σε σένα.
Και τότε αφήνεις τις πληγές σου ανοιχτές και μαζί σου ίσως παρασέρνεις και άλλους.

Ίσως καταστρέψεις μία ζωή άθελά σου.
Ίσως καταστρέψεις εσένα άθελά σου.

Τελικά μπορούμε να αποδεχτούμε το παρελθόν μας και τα λάθη των άλλων;
Μπορούμε να βρούμε εκείνο το χαμένο παιδί μέσα μας και να συγχωρήσουμε καταστάσεις που έγιναν εις βάρος μας για το καλό μας και να συνεχίσουμε παρά το παρελθόν που μας βαραίνει;

Όχι τίποτα δεν είναι εύκολο.

Εμείς πρέπει να είμαστε δυνατοί και ακόμα και αν λιγοψυχούμε.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή μπορεί να σου δίνει το πιο δύσκολο ρόλο αλλά εσύ γράφεις το σενάριο.!!!




Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα