ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΝΕΣΤΗ ΠΛΟΥΜΗ

Καλησπέρα σας κε Πλουμή και σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο που μας αφιερώνεται για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.

Και εγώ σας ευχαριστώ για την εκτίμηση και την πρόσκληση που μου κάνατε να βρίσκομαι κοντά σας.

Ποιος/ α  είναι ο/η αγαπημένος/η  συγγραφέας;

Δύο είναι οι συγγραφείς που με έχουν επηρεάσει και δεν έχουν να κάνουν με τη λογοτεχνία.

 Ο ψυχολόγος, νευροεπιστήμονας Daniel Goleman με το έργο του, ‘‘Η συναισθηματική νοημοσύνη’’

και ο διεθνούς φήμης νευρολόγος Antonio Damasio με το βιβλίο του, ‘’Το λάθος του Καρτέσιου’’.

Κοντά τους έμαθα να χειρίζομαι τη δύναμη της ενσυναίσθησης. Χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσα να ενδύομαι

τους χαρακτήρες που θέλω να κτίσω στο παιχνίδι της συγγραφής.

Τι σας ώθησε  για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;

Η ανάγκη μου να εξωτερικεύσω αυτά που με απασχολούσαν και είχαν να κάνουν με ανθρώπινα θέματα.

 Τα πάντα στηρίζονται στην παρατήρηση. Για μένα και το πιο απλό γεγονός το καταγράφω, όταν

 για τους άλλους περνά απαρατήρητο. Ένα βλέμμα, ένας μορφασμός, μια άφωνη διένεξη μεταξύ

 δυο ανθρώπων είναι μια ολόκληρη κινηματογραφική σκηνή που συμβαίνει μπροστά μου.

Όλα συσσωρεύονται στο βάθος του μυαλού, μέχρι ένα ερέθισμα να τα φέρει στην επιφάνεια, για

να συμπληρώσει το πάζλ της ιστορίας ενώ τη σύνδεση αναλαμβάνει η γόνιμη φαντασία και η τέχνη της

 δημιουργικής γραφής.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας «Το στοίχημα μιας ζωής».

Που οφείλεται η έμπνευση της ιστορίας που μας διηγείστε;

Όπως έλεγε και η γνωστή μας στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η έμπνευση

 είναι μια παρόρμηση. Έρχεται κατακλυσμιαία και πρέπει να την καταγράψεις για να μην

τη χάσεις. Έτσι μου ήρθε και εμένα, ξαφνικά: μια γυναίκα να έχει δυο άνδρες σε φανερή σχέση,

 γιατί δεν μπορεί να πάρει όσα θέλει, μόνο από έναν.

Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου σας η Μόνικα. Γιατί επιλέξατε γυναίκα ως κεντρικό πρόσωπο;

Ο γυναικείος χαρακτήρας είναι ευπαθής, ευμετάβλητος, μεταπτωτικός και στη σύγχρονη εποχή

 απέκτησε μια δυναμικότητα σε όλους τους τομείς, που έχει φέρει σε αμηχανία τις αντιδράσεις

 και τις θέσεις των ανδρών.

Μου αρέσει να δουλεύω με γυναικείους χαρακτήρες, γιατί η πολυπλοκότητα και η χαοτικότητα

των αντιδράσεών τους μου εξάπτουν τη δημιουργική φαντασία. Οι γυναίκες είναι ικανές να

 ασχοληθούν με τα πάντα, ενώ οι άνδρες βάζουν όρια. 

Πιστεύετε ότι το βιβλίο σας εκφράζει τις γυναικείες κρυφές σκέψεις – ελπίδες;

Θα έλεγα σε πολύ μεγάλο ποσοστό, ναι! Το μυθιστόρημα δεν έχει έναν μόνο γυναικείο χαρακτήρα.

Έχει τη σύγχρονη Ελληνίδα μάνα, που έννοιά της είναι τα παιδιά της και πώς θα τακτοποιηθούν στη

ζωή, που για εκείνη σημαίνει, γάμος. Την αδελφή της Μόνικας, τη γυναίκα της παραδοσιακής

οικογένειας. Τη φίλη της Μόνικας που εκπροσωπεί την κοσμοπολίτικη πλευρά της ζωής.

Τέλος την κεντρική ηρωίδα, την Μόνικα, που τα έχει δώσει όλα σε μια δυναμική καριέρα και

θα συγκρουστεί με όλες τις άλλες γυναίκες, χαράσσοντας έναν δικό της δρόμο. Ωστόσο, θα έρθει

στο δίλλημα και θα αναζητήσει όσα προσπέρασε. Τον αληθινό έρωτα και τη μητρότητα.

Αυτό θα είναι και το στοίχημά της.

Αυτό το βιβλίο αναφέρεται σε μια σχέση- ταμπού για την κοινωνία μας.

Πιστεύεται ότι ίσως το αναγνωστικό κοινό το απορρίψει;

Δεν απορρίπτει κάποιος ένα καλογραμμένο σφιχτοδεμένο βιβλίο επειδή το θέμα του είναι ταμπού.

Πιθανώς να προβληματίσει η σχέση – ταμπού πάνω στην οποία εξελίσσεται η όλη ιστορία.

Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει την προσωπική του γνώμη και στάση, αλλά εμένα δεν ήταν

 στις προθέσεις μου να προτείνω νέα οικογενειακά σχήματα σε αντικατάσταση των υπαρχόντων.

 Μια φαντασιακή εκδοχή ήταν η τριμερής σχέση, σε κατάδειξη των υφιστάμενων αδιεξόδων

 στις ερωτικές και ανθρώπινες σχέσεις.

Όσο περίεργη ίσως φανεί για κάποιον αναγνώστη αυτή η σχέση - ταμπού, τόσο κρίνεται και

 στοιχειοθετείται με βάσει τις υπάρχουσες ηθικές αξίες της κοινωνίας μας. Αυτό φέρνει μια ψυχική

και ηθική ισορροπία. Στο τέλος ο αναγνώστης νιώθει ανακουφισμένος και απαλλαγμένος από το

 άχθος των πρωταγωνιστών, δίνοντάς τους συγχωροχάρτι για τις επιλογές τους, αφού ο καθένας

 καταθέτει τους ειλικρινείς λόγους των αποφάσεών του.

Πως αποφασίσατε να γράψετε για ένα ερωτικό τρίγωνο με μια γυναίκα και δυο άντρες;

Πρώτον, γιατί ήθελα να στήσω ένα αντισυμβατικό τρίγωνο με δύο άνδρες. Και λέω αντισυμβατικό, γιατί οι άρρενες εραστές δεν έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, με βάση την αντιζηλία όπως την γνωρίζουμε. Η σύγκρουση των ανδρών είναι με τον εαυτό τους. Η τριγωνική αυτή σχέση δεν θα είναι κρυφή που σημαίνει δεν διαδραματίζεται κάποια σχέση απιστίας.

Δεύτερον, αφορά τα προαπαιτούμενα χαρακτηριστικά που θέτουν σε μια σχέση τα σύγχρονα ζευγάρια. Στις γυναίκες η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Αντίθετα οι άνδρες αρκούνται σε δυο τρία βασικά στοιχεία. Για τις γυναίκες είναι δύσκολο να πετύχουν κάποιον που θα ανταποκρίνεται στο ιδανικό τρίπτυχο: καλός, πλούσιος και όμορφος. Οπότε μπήκε στο μικροσκόπιο μια πιο διευρυμένη εκδοχή.

Στην αρχαιότητα όπως διαβάζουμε μέσα στο βιβλίο υπήρχε η Πολυανδρία.

Πιστεύετε πως θα μπορούσε να υφίστατο και στην σημερινή μας εποχή;

Η πολυανδρία στην προϊστορία υφίστατο σε μητριαρχικές και κοινοβιακές κοινωνίες. Όταν αργότερα οι κοινωνίες ανέπτυξαν την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας ενώ παράλληλα αντιλήφθηκαν πως στη γέννηση των παιδιών συμβάλουν και οι άνδρες, τότε έγιναν πατριαρχικές με σκοπό την διαφύλαξη των περιουσιών και τη μεταβίβαση αυτών στους απογόνους. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσουμε από την πολυανδρία στην πολυγυνία.

Με την εξάπλωση των μονοθεϊστικών θρησκειών, που δεν εξάλειψαν το καθεστώς των ιδιοκτησιών και των περιουσιών, απαγορεύτηκε η πολυγαμία με εξαίρεση σε ορισμένες μουσουλμανικές περιοχές.

Στον κλασικό ελληνικό πολιτισμό, η μόνη πόλη που ο λαός της διατήρησε σχέσεις πολυανδρίας ήταν η Σπάρτη. Αφενός, δεν υπήρχε ιδιοκτησιακό καθεστώς και αφετέρου, οικογένεια θεωρούνταν η πατρίδα, η πόλις. Επιτρέπονταν λοιπόν σε μια σύζυγο, για να αποδώσει στην πατρίδα γερά τέκνα, να ζευγαρώνει και να συγκατοικεί με υγιείς άνδρες. Τα παιδιά δεν γνώριζαν ποιος ήταν ο βιολογικός τους πρόγονος και αποκαλούσαν πατέρα τον μεγαλύτερο άνδρα της οικογένειας.

Όπως βλέπετε οι λόγοι αλλαγής των νοοτροπιών στις κοινωνίες είναι καθαρά οικονομικοί. Δεν γνωρίζουμε σε ένα απώτερο μέλλον τί είδους μεταβολές θα γίνουν στην παγκόσμια οικονομία ώστε να προσαρμοστούν στο θέμα των σχέσεων και οι κοινωνίες. Προς το παρόν η πολυανδρία θα θεωρείται σχέση – ταμπού και θα συναντάται σε μεμονωμένες ή απομονωμένες περιπτώσεις που δεν θα ενοχλεί τις υπάρχουσες δομές της δυτικής κοινωνίας.

Όσο για την ‘‘καθώς πρέπει’’ σύγχρονη εποχή, προς το παρόν καλύπτει τα ερωτικά και συναισθηματικά της κενά με κρυφές σχέσεις που είναι σε γνώση των ίδιων των συντρόφων. Ένα είδος συμφωνημένης απιστίας. Και εφόσον είναι συμφωνημένη, μπορεί να μην θεωρείται και απιστία. Ας πούμε: γνωρίζω τί κάνεις κρυφά αλλά δεν μ’ ενοχλεί ή δεν το ψάχνω, εφόσον προσχηματικά φαινόμαστε εντάξει ως ζευγάρι και οικογένεια στην κοινωνία, έχοντας ιερό στόχο την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Αυτήν την τακτική επικροτεί φανερά και έχει υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία.

Τι θα εισπράξει ο αναγνώστης διαβάζοντας το μυθιστόρημα σας;

Θα περάσει όμορφα και δεν θα το μετανιώσει. Αυτό είναι το βασικό. Θα απολαύσει μια ευχάριστη εύθυμη ιστορία με ρεαλιστικούς χαρακτήρες που ράφτηκαν και κόπηκαν για το ρόλο τους. Το βιβλίο είναι γραμμένο κινηματογραφικά, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πλοκή με τις συνεχείς και αναπάντεχες ανατροπές ενώ το επίπεδο αγωνίας συνεχώς ανεβαίνει όσο προχωράει το θέμα, κάνοντας τον αναγνώστη να μη θέλει να το παρατήσει.

Όλα αυτά βέβαια σε πρώτο επίπεδο. Σε δεύτερο, θα συναντήσει τους στοχασμούς και τις σύγχρονες υπαρξιακές αναζητήσεις γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις την αγάπη και τον έρωτα.

Ποια τα δικά σας συναισθήματα για τους ήρωες του βιβλίου σας. Ποιόν αγαπήσατε περισσότερο;

Συμμετέχω με τα ίδια συναισθήματα με τα οποία ντύνω τους ήρωές μου. Κοιτάξτε, δεν γίνεται να περιγράψεις την συναισθηματική κατάσταση ενός ήρωα αν δεν μπεις βαθιά μέσα στη ψυχή του. Μου έχει τύχει πολλές φορές, καθώς επανεξετάζω το κείμενο να γελάσω με αυτά που λένε ή να κλάψω μαζί τους ή ακόμα να νιώσω την οργή τους.

Όλοι οι ήρωες είναι παιδιά μου και θρέφω, όπως μια μάνα, την ίδια αγάπη. Ωστόσο, αν κάποιος έρχεται πιο κοντά στον χαρακτήρα και στη προσωπικότητά μου, αυτός είναι ο Στέφανος που υποδύεται τον αφηρημένο συγγραφέα με την παιδική και χαοτική αφέλεια.

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το μέχρι τώρα ταξίδι του βιβλίου σας;

Δεν περίμενα τόση θετική ανταπόκριση από φίλους και γνωστούς αλλά και από το άγνωστο σε μένα αναγνωστικό κοινό. Η πρώτη εντύπωση όλων ήταν ότι τους άρεσε καθώς ξεκινούσανε την ανάγνωση και ότι συνέχιζαν με αγωνία χωρίς να βαριούνται, καθόσον συναντούσαν μια ισορροπημένη εναλλαγή μεταξύ συγκίνησης και καυστικού χιούμορ, μέχρι να φτάσουν στις μη αναμενόμενες εξελίξεις που τους άφηναν ξάγρυπνους.

Πότε είστε πιο κοντά στον εαυτό σας, όταν γράφετε ή αφού έχετε τελειώσει ένα βιβλίο;

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες και ειδικά οι συγγραφείς και οι ηθοποιοί έχουν μια ικανότητα που λέγεται, ήπια διάσχιση προσωπικότητας. Την δυνατότητα ν’ αφήνεις για λίγο τον εαυτό σου και να υποδύεσαι το χαρακτήρα που έχει ο κάθε ήρωας. Από την άλλη, δεν γράφω πάνω σε προσωπικές μου εμπειρίες. Κατά συνέπεια, είμαι ο εαυτός μου όταν βρίσκομαι εκτός της γραφής.

Τι θα σας γοήτευε σε  μια ιστορία για να γίνει έναυσμα για ένα επόμενο βιβλίο;

Να είναι λίγο παράξενη, αντισυμβατική. Να ρέει έξω από τα καθιερωμένα αλλά να πατά πάνω σε ρεαλιστικά στοιχεία, άσχετα αν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Να υπάρχουν οπωσδήποτε ανθρώπινοι χαρακτήρες και φυσικά ο κεντρικός ήρωας να είναι γυναίκα που θα οδηγήσει τις εξελίξεις. Οι γυναίκες στις αποφάσεις τους είναι απρόβλεπτες και αυτό γεννάει ιδέες για νέες καταστάσεις.

Ποιος είναι ο Ανέστης Πλουμής πίσω από το συγγραφέα;

Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δεν κάνει κάτι το ιδιαίτερο ούτε ζει με κάποιον διαφορετικό τρόπο σε βαθμό που αρκετοί γνωστοί απόρησαν για την έκδοση ενός βιβλίου και τη βράβευσή του σε διαγωνισμούς συγγραφής. Ωστόσο, ο στενός του κύκλος γνωρίζει ότι ο Ανέστης μπορεί να χαθεί ξαφνικά για λίγο στις εικόνες του και στις σκέψεις του, την ώρα που επικρατεί στην παρέα έντονη διασκέδαση. Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στο χαμό της γιορτής, εκείνος έστεκε ακίνητος με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα, να χτυπάει Αυστραλία. Πάνω σε αυτό του έχουν κοτσάρει το γνωμικό: ‘’Ο Ανέστης μπήκε πάλι στη σφαίρα του’’.

Κε Πλουμή πιστεύεται ότι ο κάθε συγγραφέας πρέπει να έχει πίστη  στον εαυτό του, στην εικόνα του

ή στο αναγνωστικό κοινό του;

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι απλά ο εαυτός του. Να μην υποκρίνεται και να μην θέλει να μοιάσει σε κάποιον άλλον. Μπορεί δανειστεί ιδέες και τάσεις αλλά για τον ικανό συγγραφέα όλα αυτά γίνονται η αφορμή για να κτίσει από την αρχή ένα νέο δημιουργικό σύνολο.

Όσο για το αναγνωστικό κοινό, δεν είναι δόκιμο ο συγγραφέας να θέλει να το χειριστεί με σκοπό να το παραπλανήσει. Το αναγνωστικό κοινό ξέρει τί θέλει. Έχει αδυσώπητη κριτική άποψη και σου λέει ευθέως την αλήθεια. Ξέρει να ξεχωρίζει τις αξίες και πρέπει από τους δημιουργούς να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και όχι με υπεροψία.

 Πιστεύεται κε Πλουμή ότι ένα λογοτεχνικό βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας; Η συγγραφή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Ένα βιβλίο είναι ανοιχτό παράθυρο στο κόσμο και η πρόθεσή του είναι, όχι ν’ αλλάξει τον κόσμο, αλλά να κεντρίσει το ενδιαφέρον μιας μεγάλης μερίδας πληθυσμού. Στο πόσο θα επηρεάσει και αν το βιβλίο προτρέψει σε κοινωνικές αλλαγές, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, που θα πρέπει να συμπέσουν κατά την περίοδο εκείνη και εφόσον το θέμα του είναι συναφές με τις περιστάσεις.

Στατιστικά τα περισσότερα θέματα στην πεζογραφία αναφέρονται σε κάποιες δεκαετίες πίσω. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τόσο να αναφερθώ σε παλιότερες εποχές. Είμαι της άποψης ότι ο συγγραφέας πρέπει να καταγράφει την εποχή του και αν έχει ισχυρό διορατικό μάτι, να συλλαμβάνει τους σφυγμούς του μέλλοντος. 

Υπάρχουν προσωπικές σας στιγμές και βιώματα στο βιβλίο σας;

Κατά βάση όχι γιατί στο σύνολό της η ιστορία αποτελεί αποκύημα της φαντασίας. Μια πραγματική μυθοπλασία. Ούτε προσωπικά έζησα κάτι τέτοιο, ούτε μου διηγήθηκε κάποιο πρόσωπο μια παρόμοια ιστορία. Ωστόσο, το στόρι δομήθηκε πάνω σε πραγματικά στοιχεία που αντλήθηκαν από ρεπορτάζ, άρθρα περιοδικών και εφημερίδων, την τηλεόραση, το σινεμά, το θέατρο και τέλος την ίδια τη δική μου παρατήρηση πάνω στον κόσμο.

Όταν γράφετε θεραπεύεται κάτι ή διακινδυνεύεται να χάσετε ένα κομμάτι της ψυχής σας;

Μάλλον το πρώτο θα έλεγα. Η γραφή για μένα λειτουργεί ως λύτρωση. Κερδίζω την ισορροπία μου, περιμένοντας να εκμαιευτεί το αποτέλεσμα της ιστορίας. Μπαίνει το μυαλό μου σε μια σειρά, σε μια ροή. Αισθάνομαι πιο ασφαλής και σίγουρος όταν γράφω. Όταν το μυαλό μένει αδρανές κατατρώγει τον εαυτό του.

Ετοιμάζεται κάτι καινούργιο αυτό το διάστημα;

Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω ένα κινηματογραφικό σενάριο, μια ελαφρά εύθυμη κομεντί, που αφορά στην ιστορία μιας εργαζόμενης γυναίκας στα εξήντα και κάτι, που είναι πολύτεκνη μάνα, γιαγιά, βρεφοκόμος, παιδοκόμος, μαγείρισσα, στυλοβάτης και νοικοκυρά του σπιτιού. Κάποια στιγμή παίρνει ανάποδες για όλο αυτό το φορτίο και αναζητά διεξόδους. Για όλα όσα θα της συμβούν, ούτε ή ίδια θα μπορούσε ποτέ να το φανταστεί.

Ποιο το μότο της ζωής σας;

Να μπορώ σε τακτά χρονικά διαστήματα να κάνω αποδράσεις, για ν’ αφουγκράζομαι τη ζωή, τη φύση, την Τέχνη και τους ανθρώπους. Θέλω να μαθαίνω όσα περισσότερα γίνεται, επαυξάνοντας τη συνειδητότητά μου σε αυτό που λέγεται Cosmos και Δημιουργία.

Να μπορώ να αποσύρομαι σε ήσυχους χώρους για να σκεφτώ και να γράψω όσα κεντρίζουν τη ψυχή μου, αναζητώντας την ικανοποίηση μέσα από εικόνες που θα ολοκληρώνονται σε αρμονική σειρά.

Τέλος, να βρίσκομαι κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα και φίλους απολαμβάνοντας μια  ζεστή ατμόσφαιρα με χαλαρή διάθεση και χιούμορ.

Και κάτι τελευταίο. Αυτή την περίοδο η ανθρωπότητα λόγω της πανδημίας του κορονοϊού ζει και πάλι

 πολύ τραγικές στιγμές στην ιστορία της. Εσείς πώς βιώνετε όλο αυτό; Πώς σας αγγίζει;

Δεν το χωράει ο νους αυτό  που ζει σήμερα όλος ο πλανήτης. Κάποια στιγμή βιώνοντας την καραντίνα έκλεισα τα μάτια και περιπλανήθηκα πάνω από την σκοτεινή πόλη, νιώθοντας την άχνα των φωτισμένων παραθύρων, σαν να ήτανε χαιρετισμός της κάθε ψυχής που κάνει υπομονή, που υποφέρει, που ελπίζει... Εύχομαι να περάσει το σκοτάδι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να μας βρεις η επόμενη μέρα πιο γερούς πιο δυνατούς σε σώμα και ψυχή. Έστω και μπαρουτοκαπνισμένους, αλλά όρθιους, όπως τους ήρωες στον κινηματογράφο, γιατί ο κάθε ένας μας θα είναι ένας ήρωας του εαυτού του...

Σας ευχαριστούμε θερμά για αυτή την όμορφη κουβεντούλα.  Ευχόμαστε από καρδιάς καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

Και εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την ευκαιρία που μου δόθηκε να μιλήσουμε για τόσα ωραία πράγματα. Να είστε καλά και να έχετε μια καλή δυναμική συνέχεια στο έργο σας.