Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Δηλητήριο για πρωινό" του Λέμονι Σνίκετ

  

   Ένας ευφάνταστος τίτλος, ένα περίεργο, προκλητικό οπισθόφυλλο και το όνομα Λεμόνι Σνικετ ήταν η αφορμή για, την επιλογή ανάγνωσης αυτού του βιβλίου.

 

  Από τις πρώτες σελίδες ο αναγνώστης κατανοεί ότι κρατά τα χέρια του ένα διαφορετικό βιβλίο.

Ο τίτλος δεν είναι το σπίρτο για, να τραβήξει τον αναγνώστη αλλά η φωτιά για την ανάλυση των σκέψεων του αφηγητή - συγγραφέα αλλά και το φιτίλι για το τι συνέβη και ο συγγραφέας έγραψε αυτό το βιβλίο.

 

  Σε αυτό το βιβλίο θα δούμε την επιρροή της φιλοσοφίας στη ζωή και στον θάνατο.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτει είναι το γιατί οι περισσότεροι αναγνώστες αποφεύγουν να διαβάσουν φιλοσοφία και η απάντηση δίδεται σε όλο το βιβλίο με μικρά π παραδείγματα και αληθινές ιστορίες της ζωής του κατάπως λέει ο ίδιος, και μας δίνει να κατανοήσουμε πως η φιλοσοφία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και στην καθημερινότητα μας.

 

      " Συχνά ίσως νιώθει κανείς ότι ξέμεινε στη ζωή, ακόμη και αν περιβάλλεται από υπέροχα καταστήματα και ουρανό. Ο κόσμος μπορεί να είναι ορθάνοιχτος  γύρω σου και εσύ να νιώθεις όπως ένα κλειστό μαγαζί"

 

    Το δηλητήριο για πρωινό είναι η σκιαγράφηση της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Εστιάζει στις σκέψεις, στις πράξεις και στον κοινωνικό περίγυρο αλλά και στον Ψυχικό κόσμο μας και αναλύει τον τρόπο που όλα αυτά επηρεάζονται από τη φιλοσοφία.

   Ίσως οι αναγνώστες που δεν ελκύονται από τέτοιου είδους αναγνώσματα να το απορρίψουν όμως πραγματικά θελήσει κάποιος να διαβάσει αυτό το βιβλίο θα με καλύψει ότι ο τρόπος που συγγραφέας προωθεί την ιδέα του είναι συναρπαστική αλλά και παιχνιδιάρικα περίεργη.

  Ο συγγραφέας με  αφετηρία τον ίδιο του τον εαυτό θέτει στον αναγνώστη κάποια καίρια ερωτήματα αυτογνωσίας. Αν και δεν είναι ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος τουλάχιστον στον ρόλο του στο μυθιστόρημα, ο αναγνώστης θα τον συμπαθήσει και θα γοητευτεί από την προσωπικότητά του διότι έχει έναν τρόπο να παίζει με το μυαλό του αναγνώστη & να χρησιμοποιεί ως όπλο το αγαπημένο του χόμπι. Τα βιβλία.

  Ναι το μυθιστόρημα αυτό είναι μία αυτή που της σκέψης μας και του υποσυνειδήτου μας.

 

📍 Τι συμβαίνει,λοιπόν, με αυτό το βιβλίο;

Φανταστείτε ένα κλειστό δωμάτιο. Αυτό το δωμάτιο είναι το μυαλό του συγγραφέα. Ο αναγνώστης παίζει μαζί του το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού. Στην προκειμένη περίπτωση ο θησαυρός είναι ένα συνηθισμένο πρωινό με δηλητήριο.

Οι τρεις λέξεις του τίτλου "δηλητήριο για πρωινό" έχουν κυριολεκτική και αλληγορική έννοια. Είναι η αρχή και το τέλος του παιχνιδιού. Ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τις μυστηριώδεις περιπέτειες αλλά και με τους γρίφους που προκύπτουν μέσα από τον τίτλο και το ρόλο του τίτλου στο βιβλίο.

    Το πιο σπουδαίο σε αυτό το βιβλίο και ίσως και το πιο γοητευτικό κομμάτι του ο τρόπος που χρησιμοποιεί για,να λύσει κάθε μυστήριο. Κάθε φορά που εξιστορεί μία ιστορία πού έχει με το δηλητήριο στο πρωινό του χρησιμοποιεί και ένα αντίστοιχο λογοτεχνικό βιβλίο που τον έχει βοηθήσει στη ζωή του αλλά και στο πρόβλημα που θέλει να λύσει δίδοντας έτσι μικρά μαθήματα γνώσης για νέα λογοτεχνικά έργα που ίσως γνωρίζουμε ή ίσως να μην έχουμε ιδέα ότι υπάρχουν.

 

   Το δηλητήριο για πρωινό είναι ένα μυθιστόρημα αφύπνισης της σκέψης μας, των συναισθημάτων μας αλλά φτάνει ακόμα και πιο βαθιά στην ψυχή μας.

Είναι ένα μικρό περίεργο βιβλίο που θέτει και και λύνει προβληματισμούς. Ένα βιβλίο γεμάτο εκπλήξεις που σίγουρα θα αλλάξει τον τρόπο που κοιτάμε τον κόσμο αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό  μέσα στον κόσμο που ζούμε.

📌 Αν και είναι αρκετά φλύαρο δεν είναι κουραστικό, το αντίθετο η φλυαρία του ταιριάζει απόλυτα γιατί ο κύριος Σνικετ έχει τους λόγους του που αρέσει και να υπερ αναλύει  κάθε κατάσταση ☺️

 

     " Ένα από τα μυστήρια του κόσμου μας είναι η ικανότητά μας να αλλάζουν το τοπίο γύρω μας με τη βοήθεια του νου, να αλλάζουμε και να μεταμορφώνουμε τα πάντα όπως ακριβώς τα φανταζόμαστε"

 

 Ένα μυστήριο του κόσμου είναι και ο Κύριος Λεμόνι Σνικετ και το πρωινό του με γεύση δηλητήριο και όποιος το επιλέξει θα πάρει πολλά και θα γελάσει πολύ. Είναι μια όμορφη επιλογή ανάγνωσης αλλά και παράξενη.