Κριτική- Άποψη από Εύα Μηλιά Κουτσούμπα για το βιβλίο "Οδός Ελιγμών" της Μαρίας Φουσταλιεράκη

 

 

Πόσες φορές έχω πει " Όχι" σε βιβλία που φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσουν να μου δώσουν τίποτα; - Πολλές.

Ίσως να αδίκησα βιβλία με την άρνηση μου, όμως πάντα υπάρχει η μία και μοναδική στιγμή που το: "Ναι" είναι τόσο δυνατό που είναι αρκετό για να γίνει η αρχή της αλλαγής.!

 

"Οδός ελιγμών".!

Δεν ξέρω ποιο ήταν το κίνητρο, καθώς η κατηγορία των διηγημάτων δεν είναι το στυλ μου, ίσως ο αρχικός παράγοντας να ήταν το εξώφυλλο, όμως αυτό το βιβλίο μου έχει κλείσει το μάτι, μου μίλησε, δεν υπήρχε δίλημμα, το ήθελα.!

Το φοβήθηκα, το φοβήθηκα πολύ.!

Όμως..!

Μικρές ιστορίες ανώνυμων ανθρώπων.

Η όχι;

Μικρές ιστορίες μιας ψυχής που ντύθηκε με διαφορετικά κουστούμια, έπαιξε διαφορετικούς ρόλους, πνίγηκε κολυμπώντας σε συναισθήματα που την  σκότωσαν και βγήκε αλώβητη έχοντας στο σώμα της φτερά ελπίδας και ελιγμών.

Φτερά που είχαν τα χρώματα της αλλαγής και της ζωής.

Φτερά που κόπηκαν όταν ένιωσε δυνατή για την νέα της είσοδο στο κόσμο.

 

Συναισθήματα.!

 

Συναισθήματα ξεχασμένα σε ένα μπουντουάρ, ξοδεμένα μπροστά στα χαλάσματα.

Υποταγμένα σε θύματα που δεν είναι αθώα.

Κυνηγημένα στο πνιγμένο μίτο της Αριάδνης.!

Που ξεφεύγουν από ανώφελους πειρασμούς γεμάτα ηδονή.

Κρυμμένα σε πατάρια, σκοτώνοντας ψυχές για το τιμής ένεκεν.!

Πληγωμένα από τις ενοχές για το μέλλον που εξορίστηκαν με τελευταία επιθυμία το πέταγμα της πτώσης.

Ζουν σε ένα εργοστάσιο παιχνιδιών, περιμένοντας μία Κυριακή για να νιώσουν το κόκκινο φιλί,  και να απολαύσουν ένα βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη από πάνω.!

 

Στο βιβλίο υπάρχουν μικρές, μικρούτσικες ιστορίες, όμως είναι ιστορίες που αφήνουν στο πέρασμα τους σημάδια στη ψυχή του αναγνώστη.

Έχει ιστορίες που ανοίγουν τις ίδιες πληγές που προσπάθησες χρόνια να κλείσεις, έχει ιστορίες που δίνουν ελπίδα και φως, έχει ιστορίες που δίνουν ένα άρωμα φρεσκάδας και ζωής.

Ίσως να βρεις και 2-3 ιστορίες που δεν θα σε συγκινήσουν, δεν θα σου πουν κάτι αλλά δεν θα σε αφήσουν αδιάφορο.

 

Το σίγουρο είναι ότι σε κάποιες από αυτές θα βρεις κομμάτια του εαυτού σου.

Ίσως σε κάνουν να αναθεωρήσεις ή γιατί όχι και να δακρύσεις.

 

Και οι ιστορίες τι θέλουν για να γεννηθούν;

Λέξεις..!

Και η συγγραφέας έχει ένα μοναδικό τρόπο να σου τις γνωρίζει ξανά και από την αρχή με ένα ιδιαίτερο τρόπο.

Η γραφή είναι λεπίδι, δεν είναι μόνο πως τοποθετηθεί τις λέξεις για να πλάσει διηγήματα, είναι και ο τρόπος.

Η γραφή της "τραγουδά" με διαφορετικές φωνές σε κάθε ιστορία.

Άλλοτε υμνεί μοιρολόγια, άλλοτε ψιθυρίζει καημούς, άλλοτε σφυρίζει ανέμελες στιγμές, και άλλοτε  μαχαιρώνει  ψυχές.

Διαφορετική σε κάθε νότα.

Ρεαλιστική, άλλες φορές φτιάχνει παραμύθια με ήρωες τις δικές σου ψεύτικες ελπίδες.

Ποτίζει τις λέξεις με τις δικές σου εμπειρίες και σου δίνει πίσω τα δηλητηριώδη φιλιά που έλαβες και αγάπησες.

Ναι οι λέξεις της έχουν έρωτα και πόνο.

Έχουν αγάπη και ελπίδα.

Έχουν αληθείς και ψέματα.

Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν φωνή και ψιθύριζουν στιγμές που έζησες και αναπολείς και στιγμές που λαχταράς να ζήσεις.

 

Γέμισα συναισθήματα.

Έμεινα, λίγο παραπάνω και ξανά διάβασα αποσπασματα και ολόκληρες ιστορίες που ένιωσα ότι γράφτηκαν για μένα, ότι μιλούν στην ψυχή μου.

Υπήρξαν και ιστορίες που δε με άγγιξαν, όμως μου έδωσαν μια νότα ελπίδας.

Σίγουρα θα μπορούσα να δω αυτές τις ιστορίες σε ένα θεατρικό μονόπρακτο ή ακόμα όλες μαζί σε ένα μυθιστόρημα.

Το βιβλίο αυτό πραγματικά είναι ένα μικρό διαμαντάκι, σε συνδυασμό και με τη γραφή, θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο που σε συγκλονίζει.

Οι λέξεις και αυτό που έχουν να σου πουν, είναι το πιο σημαντικό κομμάτι σε ένα βιβλίο, και εδώ οι λέξεις..!

Οι λέξεις..

Πληγώθηκαν, έσπασαν, λυτρώθηκαν, ερωτεύτηκαν, γονάτισαν, ελευθερώθηκαν και στο τέλος απογειώθηκαν με εισιτήριο όχι μόνο την βιβλιοθήκη του αναγνώστη αλλά και την ίδια του τη ψυχή.

 

 

Θέλω να κλείσω την άποψή μου με ένα απόσπασμα, υπήρξαν πολλά που με εντυπωσίασαν είναι η αλήθεια αλλά ένα είναι αυτό που με κομμάτιασε:

 

" Πες πώς πέθανα μέσα σε εκείνη τη θάλασσα με το σμαραγδί χρώμα.

Πες στο μόνιμο πνίγηκα και δεν περίμενα πότε θα με σπρώξεις εσύ° Άλλωστε ποτέ δεν θα έβρισκες τόσο θάρρος. Πες Πώς πέθανα και πώς ξαναγεννήθηκα μετά τον πνιγμό. Δεν πεθάνω εγώ, πέθανε εκείνη που είχες ακουμπήσει. Εμένα δεν με έχει αγγίξει ποτέ κανείς. Ούτε εσένα θα αφήσω ποτέ να με αγγίξεις.

Εγώ ξεμπέρδεψα οριστικά μαζί σου. Με το μίτο της Αριάδνης ήθελες να με πνίξεις° τον βρήκα στο κουτί κάτω από τις παλιές φωτογραφίες.

Όλη την άνοιξη μου πήρε να το ξεμπλέξω.

Όλη την άνοιξη μου πήρε να τον ξετυλίξω. Το φθινόπωρο έπλεξα ζεστά ρούχα.

Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει ξεπαγιασμένος μέσα στα χιόνια"

 

Αν πιστεύετε ότι νιώθετε έτοιμοι να περάσετε από την "Οδό ελιγμών" και να έρθετε αντιμέτωποι με την ίδιο σας τον εαυτό και να γνωρίσατε από την αρχή την ψυχή σας, τότε απλά αναζητήσετε το βιβλίο αυτό, θα σας περιμένει αρκεί αν είστε έτοιμοι να εξερευνήσετε το εγώ σας.!!